[she_wolf_]

Witam serdecznie Ciebie Rafale,
ciesze sie ze znalazlam to forum(co prawda raczej z koniecznosci w ogole zaczelam szukac) bo mam nadzieje ze pomozesz mi w rozwinieciu pewnego zagadnienia, zadanego mi przez moja szanowna pania profesor

Chodzi mianowicie o terminy "antyindukcjonizm" i "falsyfikacjonizm" Jaka jest miedzy nimi relacja jesli jest... w kazdym razie jestem ciekawa co mialbys na ten temat do powiedzenia

(Domyslasz sie pewnie ze maja one zwiazek z Popperem i punktami w jego filozofii opozycyjnymi do programu neopozytywistow)

Pozdrowienia i wszystkiego dobrego na walentynki

[Administrator]

Witaj
Dobrze trafiłaś, bo akurat piszę pracę mgr na temat psychologizmu i antypsychologizmu, które mają związek z owymi zagadnieniami.
Popper, zarzuca indukcjonistycznej metodologii psychologizm w nieodróżnianiu kontekstu odkrycia (źródeł i psychologicznych praw dochodzenia do wiedzy) od kontekstu uzasadniania (testowania uzyskanej wiedzy). Domaga się on porzucenia indukcyjnego modelu uprawiania nauk empirycznych. Indukcja, ze względu na brak dla niej prawomocnej zasady, nie usprawiedliwia ogólnych hipotez, lecz odwrotnie - twórcze hipotezy poprzedzają wszelką obserwację. Rezygnując z absolutnych fundamentów poznania i przyjmując nieusuwalnie prowizoryczny charakter poznania naukowego oraz doceniając rolę intelektualnej intuicji, Popper stwierdza m.in., że rozwój wiedzy nie dokonuje się dzięki czystej obserwacji, lecz przez stawianie interesujących problemów oraz ich rozwiązywanie za pomocą hipotetycznych teorii. Podstawową metodą nauk empirycznych jest hipotetyczno-dedukcyjny model wyjaśniania, a zadaniem nauki najpierw projektowanie twórczych przypuszczeń, daleko wykraczających poza empiryczne dane, potem zaś rzetelne próby ich obalenia za pomocą empirycznych konsekwencji czyli falsyfikacja.
Antyindukcjonizm Poppera nie jest z gruntu przeciwstawny koncepcjom indukcjonistów, gdyż wszystkie współczesne próby budowania logiki indukcji zajmują się problemem uzasadniania. Indukcjoniści nie odrzucają metody hipotetyczno-dedukcyjnej, ale uważają, że jej istotnym elementem jest właśnie błędnie przez hipotetystów rozumiana i krytykowana indukcja.
Jeśli chodzi o program neopozytywistów, to podstawą jest tu założenie, że poznanie i wiedza opierają się na doświadczeniu. Jednak pojęcia: doświadczenie i empiryzm dostały nowe znaczenie. Neopozytywizm ograniczył się do analizy metody, oceny kryteriów, argumentacji i pewności poznania, aby móc skonstruować formalnie i aksjomatycznie doskonały system teoretyczny. Neopozytywizm odróżniał dane doświadczenia, dające wiedzę o świecie realnym od formalnych i aksjomatycznych sformułowań tej wiedzy.

Ja osobiście sądzę, że wszelkie poznanie rzeczywistości musi opierać się na doświadczeniu i być sprawdzalne w opisie empirycznym. Filozofia musi być wiedzą opartą na poznaniu rzeczywistości i nie może stosować twierdzeń nie dających się weryfikować empirycznie, bo wtedy wchodzi na obszary irracjonalnej metafizyki, którą zajmuje sie teologia. Ale nie można być też skrajnym empirystą , jak i skrajnym pozytywistą. Prawda leży w syntezie tych dwóch stanowisk. Opierając zasady logiczne tylko na samym poznaniu umysłowym, mamy do czynienia z aprioryzmem i relatywizmem gatunkowym, budując z kolei logikę na samych tylko konstrukcjach i aksjomatach, uzyskujemy tylko zbiory reguł o charakterze wyłacznie gramatycznym. Dlatego wiele razy pisałem na tym forum, że powinno posługiwać się tylko zdaniami tzw. protokolarnymi, które mają sprzęg z rzeczywistością, bo cóż z tego, że takie zdanie jak np. "Istnieje Bóg" jest poprawne na poziomie synktatycznym, bo jest poprawne gramatycznie, jest sensowne, ale na poziomie semantycznym, nie ma odbicia w rzeczywistości, jest fałszem, jest pustym dzwiękiem wydobywajacym się z ust i nie mającym znaczenia w rzeczywistości