[Black lady]

Nie, w Boga nie wierze, ale wyrazam poszanowanie dla tych, ktorzy go wyznaja. Kazdy ma do tego prawo wiec nie bede "najezdzac" na wierzacych ;] Inni sa gleboko przekonani, ze Bog istnieje, a drudzy nie. I fajnie. Musza istniec kontrasty, bo bylo by zbyt nudno

[Miłujący prawdę]

Co mogłoby nadać głębszy sens twemu życiu?

Czy marzyłaś kiedyś o lepszym życiu - tam, gdzie mieszkasz, a może na jakiejś rajskiej wysepce w tropikach? Większość z nas oddaje się czasami takim marzeniom.

W roku 1891 francuski malarz Paul Gauguin wyruszył w poszukiwaniu takiego życia na Polinezję Francuską. Wkrótce jednak zderzył się z twardą rzeczywistością.

Wskutek dawnej rozwiązłości ściągnął na siebie i innych chorobę i cierpienia.
Przeczuwając zbliżającą się śmierć, namalował obraz, który określono jako szczytowy przejaw sił twórczych artysty". W jego biografii powiedziano:
„Zakres ludzkich doświadczeń ukazanych na obrazie obejmuje całe życie, od narodzin po śmierć (...) Życie traktował jako wielką tajemnicę" (Paul Gauguin 1848-1903-The Pramataue Sophistacate).

Gauguin zatytułował ten obraz Skąd przybywamy? Kim jesteśmy? Dokąd zdążamy?

Pytania te brzmią znajomo. Nurtują one wielu myślących ludzi. Zwróciwszy uwagę na ludzkie osiągnięcia w nauce i technice, redaktor gazety The Wall Street Journal napisał:
"Od zarania dziejów zastanawiamy się nad sobą, nad swymi dylematami, nad swym miejscem we wszechświecie, lecz nie posunęliśmy się zbytnio do przodu. Wciąż nie znamy odpowiedzi na pytania, kim jesteśmy, po co żyjemy i dokąd zmierzamy".

Nie dostrzegając żadnego innego celu w życiu, niektórzy poświęcają się bez reszty rodzinie, zarabianiu na utrzymanie lub własnym zainteresowaniom, na przykład podróżom.

Albert Einstein powiedział kiedyś: "Człowiek, który uważa, że jego życie nie ma sensu, nie jest po prostu nieszczęśliwy, jest raczej nie przystosowany do życia".

Pod wpływem podobnego rozumowania niejeden stara się nadać swemu życiu sens przez uprawianie sztuk pięknych, prowadzenie badań naukowych lub działalność humanitarną, mającą na celu ulżenie ludzkiej niedoli. Pewnie znasz kogoś takiego?

Stawianie owych podstawowych pytań o sens życia jest zupełnie zrozumiałe.

Któż z rodziców dziecka umierającego na malarię lub inne schorzenie nie zapyta:
Dlaczego ono tak cierpi? Czy to ma jakiś sens?

Podobne pytania nasuwają się wielu młodym kobietom i mężczyznom na widok ubóstwa, chorób i niesprawiedliwości. Także brutalne wojny często wzbudzają w ludziach wątpliwości, czy życie naprawdę ma sens.

Nawet jeśli osobiście nie doświadczyłaś takich nieszczęść, zapewne zgodzisz się z wypowiedzią profesora Freemana Dysona:
"Znalazłem się w niezłym towarzystwie, zadając te same pytania, co [biblijny] Hiob. Dlaczego cierpimy? Dlaczego świat jest tak niesprawiedliwy? Jaki sens mają tragedie i ból?"
Być może ty również szukasz na to odpowiedzi.

Znalezienie zadowalających odpowiedzi niewątpliwie bardzo dużo daje.
Pewien profesor, który przeżył koszmar obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, zauważył:

"Nic tak skutecznie nie pomaga w przetrwaniu nawet najgorszych warunków, jak świadomość, że się prowadzi sensowne życie".
Jego zdaniem nawet zdrowie psychiczne człowieka ma związek z poszukiwaniem sensu życia.

W ciągu stuleci niejeden pragnął znaleźć odpowiedzi na te pytania z pomocą religii.
Kiedy Gautama (Budda) ujrzał człowieka chorego, starca i zmarłego, zaczął szukać oświecenia, a więc sensu życia, w religii, ale nie wierzył w osobowego Boga. Inni podejmowali takie poszukiwania w swoich kościołach.

A co z ludźmi współczesnymi? Wielu zwraca się ku nauce, uznając, że religia ani Bóg w niczym im nie pomogą. W książce Religion and Atheism (Religia i ateizm) powiedziano:
„Im bardziej rozwija się nauka, tym mniej miejsca zdaje się pozostawać dla Boga. Bóg został skazany na banicję".

Dlaczego nie uznają Stwórcy?

Tendencja do odrzucania religii oraz Boga ma swe korzenie w poglądach filozoficznych ludzi, którzy podkreślali konieczność kierowania się wyłącznie rozumem.
Karol Darwin uważał, iż pochodzenie świata istot żywych lepiej daje się wyjaśnić "doborem naturalnym" niż istnieniem Stwórcy.
Zygmunt Freud nauczał, iż Bóg to iluzja. Od czasów
Fryderyka Nietzschego po dziś dzień znajduje wyznawców pogląd, że "Bóg jest martwy". Podobne idee występują też w filozofiach Wschodu.
Zdaniem nauczycieli buddyzmu w ogóle nie trzeba nic wiedzieć o Bogu.
A jak oznajmił profesor Tetsuo Yamaori, dla sintoistów "bogowie są jedynie ludźmi".

Czy to powszechne powątpiewanie w istnienie Stwórcy jest uzasadnione?
Zapewne znasz niejeden "fakt naukowy", który głoszono w przeszłości, a który z czasem okazał się całkowicie błędny.
Przez całe stulecia uważano na przykład, że Ziemia jest płaska i że wokół niej obraca się cały wszechświat, ale jak wiemy, jest zupełnie inaczej.

A co powiedzieć o późniejszych ideach naukowych? Na przykład XVIII-wieczny filozof Dawid Hume - który nie uznawał istnienia Stwórcy - nie potrafił w żaden sposób wytłumaczyć, skąd się wzięły na Ziemi złożone konstrukcje biologiczne.
Darwin swą teorią usiłował wyjaśnić, jak się rozwinęły różne formy życia, ale nie podał wytłumaczenia, jak ono powstało ani jaki sens ma nasze życie.

W rezultacie sporo naukowców oraz innych osób ma poczucie, że czegoś tu brakuje.

Teorie naukowe starają się odpowiedzieć na pytanie: jak?, a tymczasem podstawowe pytanie brzmi: dlaczego?
Ale ludzie wychowani w środowiskach kultywujących wiarę w Stwórcę też nie są wolni od rozterek. W Europie pewna młoda studentka historii oświadczyła:

"Moim zdaniem Bóg jest martwy. Gdyby naprawdę istniał, na świecie nie byłoby tak beznadziejnie: Niewinni ludzie cierpią straszliwy głód; wymierają gatunki zwierząt (...) Koncepcja Stwórcy jest niedorzeczna".
Obserwując panujące wszędzie warunki, wielu nie potrafi zrozumieć, dlaczego Stwórca - jeśli istnieje - nie zmienia tego na lepsze.

Trzeba jednak przyznać, że niejeden odrzuca istnienie Stwórcy przede wszystkim dlatego, że nie chce w Niego wierzyć.
Pewien europejski przemysłowiec oświadczył w rozmowie ze swym pracownikiem:

"Nawet gdyby Bóg osobiście mi powiedział, bym zmienił swe życie, i tak bym tego nie zrobił. Chcę żyć, jak mi się podoba".
Najwyraźniej niektórzy uważają, że uznawanie władzy Stwórcy nie dałoby się pogodzić z ich wolnością osobistą lub stylem życia. Mogą więc twierdzić:
"Wierzę tylko w to, co widzę, a nie potrafię zobaczyć niewidzialnego Stwórcy".

Pomijając kwestię, dlaczego poszczególne osoby nie uznają Stwórcy, w dalszym ciągu wymagają odpowiedzi pytania dotyczące życia i tego, jaki ono ma sens.

Nazajutrz po wylądowaniu ludzi na Księżycu zapytano teologa Karla Bartha, co sądzi o tym sukcesie techniki. Odparł wtedy: "Nie rozwiązuje to żadnego z problemów, które spędzają mi sen z oczu".
Dzisiaj człowiek lata w przestrzeń kosmiczną oraz śmiga po cyberprzestrzeni. Jednakże ludzie myślący dostrzegają, że potrzebny jest jakiś głębszy cel, coś, co by ich życiu nadało sens.

W książce Belief in God and Intellectual Honesty (Wiara w Boga a uczciwość intelektualna) zauważono, że człowiek przejawiający "uczciwość intelektualną" jest "gotów zbadać to, co uznaje za prawdę", i "z dostateczną uwagą przyjrzeć się innym dostępnym argumentom".


A jeśli On jest? Czy jest osobą i czy wywiera wpływ na nasze życie? Dzięki rozważeniu tych spraw lepiej zrozumiemy, w jaki sposób możemy nadać głębszy sens naszemu życiu i uczynić je szczęśliwszym.

Co mogłoby nadać głębszy sens twemu życiu?

Czy marzyłaś kiedyś o lepszym życiu - tam, gdzie mieszkasz, a może na jakiejś rajskiej wysepce w tropikach? Większość z nas oddaje się czasami takim marzeniom.

W roku 1891 francuski malarz Paul Gauguin wyruszył w poszukiwaniu takiego życia na Polinezję Francuską. Wkrótce jednak zderzył się z twardą rzeczywistością.

Wskutek dawnej rozwiązłości ściągnął na siebie i innych chorobę i cierpienia.
Przeczuwając zbliżającą się śmierć, namalował obraz, który określono jako szczytowy przejaw sił twórczych artysty". W jego biografii powiedziano:
„Zakres ludzkich doświadczeń ukazanych na obrazie obejmuje całe życie, od narodzin po śmierć (...) Życie traktował jako wielką tajemnicę" (Paul Gauguin 1848-1903-The Pramataue Sophistacate).

Gauguin zatytułował ten obraz Skąd przybywamy? Kim jesteśmy? Dokąd zdążamy?

Pytania te brzmią znajomo. Nurtują one wielu myślących ludzi. Zwróciwszy uwagę na ludzkie osiągnięcia w nauce i technice, redaktor gazety The Wall Street Journal napisał:
"Od zarania dziejów zastanawiamy się nad sobą, nad swymi dylematami, nad swym miejscem we wszechświecie, lecz nie posunęliśmy się zbytnio do przodu. Wciąż nie znamy odpowiedzi na pytania, kim jesteśmy, po co żyjemy i dokąd zmierzamy".

Nie dostrzegając żadnego innego celu w życiu, niektórzy poświęcają się bez reszty rodzinie, zarabianiu na utrzymanie lub własnym zainteresowaniom, na przykład podróżom.

Albert Einstein powiedział kiedyś: "Człowiek, który uważa, że jego życie nie ma sensu, nie jest po prostu nieszczęśliwy, jest raczej nie przystosowany do życia".

Pod wpływem podobnego rozumowania niejeden stara się nadać swemu życiu sens przez uprawianie sztuk pięknych, prowadzenie badań naukowych lub działalność humanitarną, mającą na celu ulżenie ludzkiej niedoli. Pewnie znasz kogoś takiego?

Stawianie owych podstawowych pytań o sens życia jest zupełnie zrozumiałe.

Któż z rodziców dziecka umierającego na malarię lub inne schorzenie nie zapyta:
Dlaczego ono tak cierpi? Czy to ma jakiś sens?

Podobne pytania nasuwają się wielu młodym kobietom i mężczyznom na widok ubóstwa, chorób i niesprawiedliwości. Także brutalne wojny często wzbudzają w ludziach wątpliwości, czy życie naprawdę ma sens.

Nawet jeśli osobiście nie doświadczyłaś takich nieszczęść, zapewne zgodzisz się z wypowiedzią profesora Freemana Dysona:
"Znalazłem się w niezłym towarzystwie, zadając te same pytania, co [biblijny] Hiob. Dlaczego cierpimy? Dlaczego świat jest tak niesprawiedliwy? Jaki sens mają tragedie i ból?"
Być może ty również szukasz na to odpowiedzi.

Znalezienie zadowalających odpowiedzi niewątpliwie bardzo dużo daje.
Pewien profesor, który przeżył koszmar obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, zauważył:

"Nic tak skutecznie nie pomaga w przetrwaniu nawet najgorszych warunków, jak świadomość, że się prowadzi sensowne życie".
Jego zdaniem nawet zdrowie psychiczne człowieka ma związek z poszukiwaniem sensu życia.

W ciągu stuleci niejeden pragnął znaleźć odpowiedzi na te pytania z pomocą religii.
Kiedy Gautama (Budda) ujrzał człowieka chorego, starca i zmarłego, zaczął szukać oświecenia, a więc sensu życia, w religii, ale nie wierzył w osobowego Boga. Inni podejmowali takie poszukiwania w swoich kościołach.

A co z ludźmi współczesnymi? Wielu zwraca się ku nauce, uznając, że religia ani Bóg w niczym im nie pomogą. W książce Religion and Atheism (Religia i ateizm) powiedziano:
„Im bardziej rozwija się nauka, tym mniej miejsca zdaje się pozostawać dla Boga. Bóg został skazany na banicję".

Dlaczego nie uznają Stwórcy?

Tendencja do odrzucania religii oraz Boga ma swe korzenie w poglądach filozoficznych ludzi, którzy podkreślali konieczność kierowania się wyłącznie rozumem.
Karol Darwin uważał, iż pochodzenie świata istot żywych lepiej daje się wyjaśnić "doborem naturalnym" niż istnieniem Stwórcy.
Zygmunt Freud nauczał, iż Bóg to iluzja. Od czasów
Fryderyka Nietzschego po dziś dzień znajduje wyznawców pogląd, że "Bóg jest martwy". Podobne idee występują też w filozofiach Wschodu.
Zdaniem nauczycieli buddyzmu w ogóle nie trzeba nic wiedzieć o Bogu.
A jak oznajmił profesor Tetsuo Yamaori, dla sintoistów "bogowie są jedynie ludźmi".

Czy to powszechne powątpiewanie w istnienie Stwórcy jest uzasadnione?
Zapewne znasz niejeden "fakt naukowy", który głoszono w przeszłości, a który z czasem okazał się całkowicie błędny.
Przez całe stulecia uważano na przykład, że Ziemia jest płaska i że wokół niej obraca się cały wszechświat, ale jak wiemy, jest zupełnie inaczej.

A co powiedzieć o późniejszych ideach naukowych? Na przykład XVIII-wieczny filozof Dawid Hume - który nie uznawał istnienia Stwórcy - nie potrafił w żaden sposób wytłumaczyć, skąd się wzięły na Ziemi złożone konstrukcje biologiczne.
Darwin swą teorią usiłował wyjaśnić, jak się rozwinęły różne formy życia, ale nie podał wytłumaczenia, jak ono powstało ani jaki sens ma nasze życie.

W rezultacie sporo naukowców oraz innych osób ma poczucie, że czegoś tu brakuje.

Teorie naukowe starają się odpowiedzieć na pytanie: jak?, a tymczasem podstawowe pytanie brzmi: dlaczego?
Ale ludzie wychowani w środowiskach kultywujących wiarę w Stwórcę też nie są wolni od rozterek. W Europie pewna młoda studentka historii oświadczyła:

"Moim zdaniem Bóg jest martwy. Gdyby naprawdę istniał, na świecie nie byłoby tak beznadziejnie: Niewinni ludzie cierpią straszliwy głód; wymierają gatunki zwierząt (...) Koncepcja Stwórcy jest niedorzeczna".
Obserwując panujące wszędzie warunki, wielu nie potrafi zrozumieć, dlaczego Stwórca - jeśli istnieje - nie zmienia tego na lepsze.

Trzeba jednak przyznać, że niejeden odrzuca istnienie Stwórcy przede wszystkim dlatego, że nie chce w Niego wierzyć.
Pewien europejski przemysłowiec oświadczył w rozmowie ze swym pracownikiem:

"Nawet gdyby Bóg osobiście mi powiedział, bym zmienił swe życie, i tak bym tego nie zrobił. Chcę żyć, jak mi się podoba".
Najwyraźniej niektórzy uważają, że uznawanie władzy Stwórcy nie dałoby się pogodzić z ich wolnością osobistą lub stylem życia. Mogą więc twierdzić:
"Wierzę tylko w to, co widzę, a nie potrafię zobaczyć niewidzialnego Stwórcy".

Pomijając kwestię, dlaczego poszczególne osoby nie uznają Stwórcy, w dalszym ciągu wymagają odpowiedzi pytania dotyczące życia i tego, jaki ono ma sens.

Nazajutrz po wylądowaniu ludzi na Księżycu zapytano teologa Karla Bartha, co sądzi o tym sukcesie techniki. Odparł wtedy: "Nie rozwiązuje to żadnego z problemów, które spędzają mi sen z oczu".
Dzisiaj człowiek lata w przestrzeń kosmiczną oraz śmiga po cyberprzestrzeni. Jednakże ludzie myślący dostrzegają, że potrzebny jest jakiś głębszy cel, coś, co by ich życiu nadało sens.

W książce Belief in God and Intellectual Honesty (Wiara w Boga a uczciwość intelektualna) zauważono, że człowiek przejawiający "uczciwość intelektualną" jest "gotów zbadać to, co uznaje za prawdę", i "z dostateczną uwagą przyjrzeć się innym dostępnym argumentom".


A jeśli On jest? Czy jest osobą i czy wywiera wpływ na nasze życie? Dzięki rozważeniu tych spraw lepiej zrozumiemy, w jaki sposób możemy nadać głębszy sens naszemu życiu i uczynić je szczęśliwszym.

[Black lady]

Milujacy prawde przykro mi, ale przekonywanie mnie o istnieniu Boga jest calkowita strata czasu. Mam juz wyrobione swoje zdanie na ten temat

[Miłujący prawdę]

Ktoś już na tym forum napisał, że "Tylko krowa nie zmienia swoich pogladów".

Jednak człowiek nie ma się trzymac kurczowo swoich poglądów, ale ma być otwarty na prawdę, ma miłować prawdę i wszystko odrzucić dla jej zgłębienia i badania, i szukania.
Musi robic wysiłki by znaleźć mądrość Bożą czyli z góry.
Człowiek ma kochać Boga ze względu na Niego samego, a nie ze względu na raj, który ludziom sprawiedliwym obiecał.

Odrzucasz, ale na dobrą sprawę nie wiesz co odrzucasz.
A to chyba jest złe - prawda?
Masz wolną wolę i zrobisz jak zechcesz.
I rób.

Ktoś już na tym forum napisał, że "Tylko krowa nie zmienia swoich pogladów".

Jednak człowiek nie ma się trzymac kurczowo swoich poglądów, ale ma być otwarty na prawdę, ma miłować prawdę i wszystko odrzucić dla jej zgłębienia i badania, i szukania.
Musi robic wysiłki by znaleźć mądrość Bożą czyli z góry.
Człowiek ma kochać Boga ze względu na Niego samego, a nie ze względu na raj, który ludziom sprawiedliwym obiecał.

Odrzucasz, ale na dobrą sprawę nie wiesz co odrzucasz.
A to chyba jest złe - prawda?
Masz wolną wolę i zrobisz jak zechcesz.
I rób.

[Black lady]

Z tym sie zgodze,ze czlowiek musi byc otwarty na inne poglady, ale wiara w Boga jest praktycznie zmiana zycia i patrzenia innymi oczami na swiat. Mi narazie swiat sie podoba i nie zamierzam przystapic do wierzacych. Moze jak bede schorowana babcia i nie bede miala zadnej nadziei na jutro to bede szukala oparcia w Bogu. Poki co zycie i tak jest piekne nawet bez Boga;)

Milowanie Boga za to, ze istnieje jest dla mnie bez sensu. Rownie dobrze moglabym milowac roze za to, ze jest piekna, ale jaki to ma sens?

Na Twoje nieszczescie wiem co odrzucam. Nie podobaja mi sie zasady zycia, ktore preferuja wierzacy, poniewaz wprowadzaja stwierdzenie, ze musimy cierpiec, aby zaznac szczescia. Chyba nikt nie lubi cierpienia, ktore wiaze sie z przykrymi sytuacjami w naszym zyciu. Cierpienie przez cale zycie jest dla mnie rownoznaczne z jego straceniem. Umeczajac sie ciagle marnujemy szczescie, ktore nam dano. I wszystko to w imie Boga... To tak jak z gory po urodzeniu zawiesiliby nam kose nad glowa;/ Na dodatek strasznie drazni mnie hipokryzja, ktora reprezentuje kosciol i jego czlonkowie. Wiara w Boga rowniez strasznie ogranicza. Nie rob tego, nie rob tamtego, bo nie bedziesz zbawiony;/ W przeciwienstwie do Ciebie potrafie zyc bez Boga mimo, ze czasami sobie nie radze, ale trudno. Czlowiek jest tylko czlowiekiem i uczy sie na bledach:)

[Miłujący prawdę]

[Black lady]

Hmmm, prawda jest taka, ze Bog jest zbyt idealizowany przez ludzi;/ Niestety z wielu sytuacji wynika iz nie zawsze Bog sobie ze wszystkim radzi. Tak wiec wyklady ksiezy na temat idealizmu i doskonalosci Wszechmogacego jest dla mnie kompletnie bledne. Pozniej wlasnie ludzie sie pytaja, a dlaczego jest tyle wojen?A dlaczego jest tyle chorob? No i tu ksieza odpowiadaja idiotycznie wg mnie:"Taka jest wola Boza". Nie! Po prostu Bog nie nad wszystkim jak widac potrafi zapanowac,a wierzacy nie chca sie do tego przyznac, poniewaz Bog jest istota nadprzyrodzona i ich zdaniem silniejsza. Ukrywa sie prawde, bo ludzie sa slabi i szukaja schronienia czy pomocy u istoty "wyzszej" i silniejszej Czuja wtedy, ze ktos ich wspiera. Ktos kto moze zlagodzic nasze cierpienia i wesprzec nas w trudnych sytuacjach. Bog jest osrodkiem wsparcia dzieki, ktoremu nie czujemy sie tacy bezradni. Nie watpie, ze Bog istnieje, ale na pewno nie jest tak idealny...jest na to milion dowodow;)

[Miłujący prawdę]

[Black lady]

Przytoczyłem cała twoja wypowiedź, bo wynika z niej jedno:
"Bóg jest winien wszystkiemu co złe na ziemi"!
Jest to jednak nieprawdą.

Nie powiedzialam tak i tak nie mysle. Najwyrazniej zle mnie zrozumiales. Uwzglednilam w mojej wypowiedzi to, ze Bog nie potrafi nad wszystkim zapanowac. Nie powiedzialam, ze wszystko co stworzyl i co czyni jest zle. A to juz jest roznica;) Na dodatek moim zdaniem nie powinienes selekcjonowac innych religii, bo dobrze znasz tylko swoja, a ocenianie innych wyznan poprzez "wyglad zewnetrzny" jest bezpodstawne i glupie. I co z tego, ze nie naleze do zadnego wyznania i nie czcze Boga? Mam do tego prawo jak kazdy inny:) Irytuje mnie Twoj sposob postrzegania ludzi poza kregiem Swiadkow Jehowy, bo uwazasz z gory, ze masz racje i mowisz prawde. Tylko Bog zna prawde i wie jak jest. My mozemy co najwyzej przyjmowac pewne fakt badz nie:) I mam takie drobne pytanko...Czy moglbys wypowiadac sie w wiekszej czesci swoimi slowami, a nie fragmentami zerznietymi z ksiazki pt."Czego naprawde uczy Biblia?" Bo tak sobie czytam i prawie slowo w slowo jest zacytowane z tej ksiazeczki. Nie masz wlasnego zdania?;]

[Czulu]

[Black lady]

Ah i mam taka drobna prosbe Milujacy prawde;) Wez nie opieraj wszystkiego na Biblii, bo nie na niej swiat sie konczy.

[Miłujący prawdę]

[Black lady]

[Miłujący prawdę]

[Black lady]

Nie kontynuuje tej dyskusji, bo chyba sie nie rozumiemy. Twoje argumenty mnie nie przekonuja. Zyj dalej w przekonaniu, ze ZAWSZE musisz miec racje, bo najwyrazniej myslisz iz polknales wszystkie rozumy.
Ps: Nie zatruwam sie naukami ksiezy i nie wiem skad wysnules tak dziwaczna teorie. Ateisci z reguly nie chodza do kosciola wiec jak mialabym miec kontakt z taka osoba? Eh i tak szkoda slow. Pewnie zaraz powiesz znowu cos w stylu: Jestes zaslepiona itp. itd.