FILOZOFIA.SEPSIS.COM.PL :: Zobacz temat

Miłujący prawdę · Gość

Jakiś błąd się w kradł. Kasuję.

Miłujący prawdę · Gość

Świadek jedynego prawdziwego
Boga – Jehowy

Człowiek wychowany w religii fałszywej. Jaki jest?

Człowiekowi wychowanemu przez Kościół katolicki trudno jest zrozumieć wiele spraw związanych z prawdziwym wielbieniem Boga, często nie rozumie on tego określenia.
Nie posługują się oni pojęciem takim chociażby, jak „być czystym”. A tu okazuje się, że Bóg ceni sobie ludzi „czystych”, a tych drugich, „nieczystych”, traktuje w sposób wymagający kary.
Czytamy: „Nakaż synom Izraela, żeby usunęli z obozu każdego trędowatego i każdego, kto ma wyciek, i każdego nieczystego z powodu zmarłej duszy” (NŚ).
Człowiek „czysty” to po prostu wolny od brudu lub zanieczyszczeń, to jednak określenie stosowane w różnym miejscu Pisma Świętego odczytywane powinno być w sensie duchowym i moralnym.
W takim też sensie te określenia dotyczą każdej dziedziny życia.
Czy mamy na to dowody?
Gdy studiujemy historię starożytnego Izraela dowiadujemy się, że Jehowa dał temu narodowi tzw. Prawo Mojżeszowe, które zawierało zasady i przepisy dotyczące praktycznie wszystkich aspektów życia. Jego przegląd pokazuje, że przepisy te niewątpliwie odzwierciedlały wiedzę z zakresu medycyny i fizjologii, znacznie wyprzedzającą swoją epokę, a tym, którzy się ich trzymali i stosowali, wychodziły zawsze na dobre. Najważniejsze jednak było to, że ich przestrzeganie stanowiło bardzo istotny element prawdziwego wielbienia. Znaczenie tego faktu jest o wiele większe, bo podkreślało, że Jehowa jako Bóg Izraelitów miał prawo ustalać, co jest stosowne, a co nie, we wszystkich aspektach życia. Warto tu podkreślić znaczenie terminu „prawdziwe wielbienie”, iż to właśnie zrozumienie tego terminu ma bezpośredni związek z Bogiem i relacjami Bóg - człowiek, Bóg - wierny wielbiciel. Pewien polityk irlandzki powiedział: „Człowiek jest z natury stworzeniem religijnym”. To określenie sięga sedna, bo jak podaje The New Encyclopedia Britannica: „Jak stwierdzili uczeni, dotąd nigdzie nie było ludu, który by w jakimś sensie nie był religijny”.

Gdy jeszcze do tych rozważań dodamy myśl zawartą w Biblii, mówiącą o możliwościach człowieka kierowania swoimi krokami w życiu, która brzmi:
„Dobrze wiem, Jehowo, że do ziemskiego człowieka jego droga nie należy. Do męża, który idzie, nie należy nawet kierowanie swym krokiem”, to zrozumiemy dokładnie, iż Bóg stworzył człowieka w pełni zależnego od siebie.
Czy to ważne, by o tym wiedzieć?
Doniesienia biblijne wyraźnie wskazują, że człowiekiem bardzo łatwo jest manipulować, z jednoczesnym umacnianiem go w przekonaniu, że „on nikomu manipulować sobą nie pozwoli”.
Dowiadujemy się na przykład, że pierwszy mężczyzna i pierwsza kobieta odrzucili zwierzchnictwo i kierownictwo Boże i zaczęli szukać rad i wskazówek gdzie indziej.
Oni najprawdopodobniej nie zdawali sobie sprawy z istnienia Szatana-Diabła i jego buntu przeciwko Bogu (Hioba rozdziały 1 i 2), to jednak z ich postępowania jasno wynika fakt, że obrali drogę niezależności i woleli usłuchać stworzenia reprezentowanego przez węża niż Stwórcy. Mówi o tym werset następujący: „Zrzucony więc został wielki smok, pradawny wąż, zwany Diabłem i Szatanem, który wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię; zrzucony został na ziemię, a z nim zostali zrzuceni jego aniołowie” (Objawienie 12:9 NŚ).
Człowiek dalej brnie w tym kierunku, mimo przecież tak klarownych i jasnych ostrzeżeń płynących ze Słowa Bożego - Biblii.

Ludzie odrzucili i dalej odrzucają władzę teokratyczną, władzę pochodzącą od Boga, ustanawiają własne mierniki dobra i zła.
Idą drogą wskazaną im przez prarodziców, tworzą niezliczoną ilość różnych religii, czczą fałszywych bogów i im poświęcają swoje życie.
Zatracili zdrowy rozsądek, a za przykładem różnych pogańskich wierzeń i mitologii postrzegają Boga jako mogące trochę więcej od człowieka, kapryśne i niedoskonałe stworzenie.
W ten sposób ustalają, kto jest najważniejszy we wszechświecie, przypisują główną rolę przypadkowi w procesie ich pojawienia się na ziemi, określają też sami wymyślone przez siebie sposoby wpływania i kształtowania życia swojego i innych.
Takie działania jednak nie zmieniają faktu, że prawdziwy Bóg istnieje i jest tylko jeden jedyny Stwórca. Tym samym istnieje też jeden jedyny prawidłowy sposób wielbienia prawdziwego Boga, jedno jedyne prawo Boże, jedna jedyna prawdziwa religia. Bogiem tym jest Bóg o imieniu Jehowa, a „prawdziwego wielbienia” od samego początku trzymali się wierni Jego świadkowie, świadczący na rzecz Jehowy mową i czynem. Posiadanie właściwego rozeznania tej sytuacji to o wiele bardziej poważna sprawa, niż się człowiekowi opisanemu wcześniej wydaje. Dlaczego?
Bo w tej sytuacji obiektem fałszywego wielbienia jest bezpośrednio bądź pośrednio wielki Przeciwnik – Oszczerca Boga, Szatan – Diabeł.
Apostoł Paweł tak tę sytuację opisał: „Co narody ofiarowują, to ofiarowują demonom, a nie Bogu; i nie chcę, żebyście się stali współuczestnikami demonów”. Dalej podkreślił on, że istnieją tylko dwie formy wielbienia, powiedział: „Nie możecie pić kielicha Jehowy i kielicha demonów; nie możecie spożywać ze stołu Jehowy i stołu demonów” (1 Koryntian 10:20,21 NŚ).
Inaczej więc wygląda sytuacja zwiedzionych przez Szatana albo raczej zbuntowanych przeciwko Bogu pierwszych ludzi, bowiem ich fałszywy krok stał się podwaliną drugiej formy wielbienia, oddawania czci, w której stworzenie jest ważniejsze od Stwórcy. Stanu tego nie zmienia fakt, iż inicjatorem tej odmiennej religii był samozwańczy „bóg”, Szatan -Diabeł. Ludzie wybrali. A ten zbuntowany anioł dalej ich zwodzi, blokując poznanie prawdy. Zobaczmy co na temat tej nowej sytuacji mówią kolejne wersety: „Jeśli więc oznajmiana przez nas dobra nowina istotnie jest zasłonięta, to jest zasłonięta wśród tych, którzy giną, wśród których bóg tego systemu rzeczy zaślepił umysły niewierzących, aby nie mogło przeniknąć oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga” (2 Koryntian 4:3,4 NŚ); „Wiemy, że pochodzimy od Boga, lecz cały świat podlega mocy niegodziwca” (1 Jana 5:19 NŚ). Jakie były tego skutki widoczne już od samego początku?
Nie trzeba było na nie zbyt długo czekać, bowiem pomiędzy dwoma synami Adama i Ewy, Kainem i Ablem, doszło do konfliktu właśnie na tle religijnym, który zakończył się morderstwem. Nie było wśród nich jedności religijnej. Konflikt ten przypomina napięcie istniejące współcześnie w Irlandii pomiędzy katolikami a protestantami, tam też co roku zdarzają się ofiary śmiertelne. Dla osób wnikliwych, pragnących przejawiać „prawdziwe wielbienie”, to wyraźna wskazówka, że Bóg nie zamierzał akceptować jakiejś prywatnej religii. Reakcja Kaina, który zamordował swego brata, potwierdziła, iż nie było w nim miłości do Boga, było mu zupełnie obojętne, jak na jego zachowanie spojrzy Bóg. Czytamy przecież w 1 Jana 3:11,12:
„Bo to jest wieść, którą słyszeliście od początku, że powinniśmy jedni drugich miłować, nie jak Kain, który pochodził od niegodziwca i zabił swego brata. A dlaczego go zabił? Ponieważ jego własne uczynki były niegodziwe, natomiast jego brata – prawe” (NŚ).

Tak więc wśród czworga pierwszych ludzi, troje poszło za Szatanem.
Fałszywe wielbienie, fałszywa religia rozpanoszyła się na dobre. Na ziemi, z powodu jej dominowania, „pełno było zła człowieczego” i „ziemia została napełniona przemocą” (Rodzaju 6:5,11 NŚ). Jehowa widząc to zadecydował się zesłać potop, aby wytracić wyznawców tych fałszywych wierzeń. Sam ten kataklizm, dzięki ochronie Bożej, przeżył Noe wraz z członkami swej rodziny, a oni natychmiast po ustąpieniu wód „zbudowali ołtarz dla Jehowy”, żeby w ten sposób dać wyraz prawdziwemu wielbieniu (Rodzaju 8:20).
I znów dla wnikliwych, pragnących przejawiać „prawdziwe wielbienie”, to wyraźna wskazówka, a potop pokazał, który z dwóch systemów religijnych, istniejących za czasów Noego, był prawdziwy, a który fałszywy. Jak to wygląda dzisiaj, w czasie, gdy my żyjemy?
Pewien duchowny katolicki, jezuita, doktor teologii na Gregorianum, papieskim uniwersytecie w Rzymie, Alberto Munera, napisał tak: „Kolumbia to kraj katolicki. Nie sposób zaprzeczyć, że religia jest współodpowiedzialna za nasz głęboki upadek moralny. Jako teolog zadaję sobie pytanie: Co się dzieje z naszą religią katolicką, że chyba już nie stać ją na to, aby zadbać o utrzymanie odpowiedniego moralnego społeczeństwa albo pomóc mu poradzić sobie z przemianami, które niesie ze sobą nowa epoka, i przejść do działania w nowych warunkach bez rozpadu całej struktury społecznej?”. Dalej po wyszczególnieniu dowodów upadku politycznego i moralnego, takich jak zabójstwa na tle politycznym i rozboje, jak handel narkotykami, zapytał: „Kto to robi? Muzułmanie, buddyści (...), niewierzący? Czy nie są to raczej ludzie, których widzimy na nabożeństwach, jak pobożnie przyjmują komunię i modlą się do naszego Pana o powodzenie w swoich przedsięwzięciach?”. To istotna obserwacja i niezmiernie ważki argument w naszych rozważaniach.
Każdy przecież, jeśli tylko chce, może dostrzec fakt, że podstawą rozkładu moralnego wiernych Kościoła katolickiego jest nieprzestrzeganie przykazania nakazującego miłować bliźnich. Jest ono zapisane w Ewangelii według Mateusza 22:39: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie”. Nie powinniśmy też zapominać, że cechą charakterystyczną chrystianizmu - prawdziwego chrześcijaństwa - jest właściwe postępowanie na co dzień, w każdej chwili życia, a nie uczestnictwo w ceremoniach przez nikogo nie wymaganych, lecz wymyślonych przez założycieli Kościoła katolickiego dla zniewolenia swoich wiernych. Klasa kapłańska tej fałszywej religii daje swoim postępowaniem przykład i dowody na to, jakoby wymagania co do postępowania chrześcijan można traktować wybiórczo i że nie w jednakowej mierze członkowie Kościoła, jednostki bądź grupy, są z niego rozliczani.
Jezus zwrócił uwagę na najważniejszą cechę jego uczniów, powiedział: „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłować” (Jana 13:35 NŚ). A tu sytuacja dzisiejsza upoważnia do zadawania pytań:
Czy można mówić o miłości, gdy katolik nienawidzi lub nawet zabija swego bliźniego albo gdy się dopuszcza rozboju, kradnie, gwałci, kłamie, uprawia niemoralne praktyki seksualne bądź handluje narkotykami?
Czy to, że Kościół nic nie robi, by usunąć ze swych szeregów takie na wskroś niemoralne jednostki czy grupy osób, można uznać za dowody okazywania miłości chrześcijańskiej?
Czyż mało mamy przykładów, jak honoruje się bogatych przestępców okazałymi pogrzebami lub innymi ceremoniami religijnymi?
Czy dostojnicy Kościoła nieprzestrzeganiem przykazań Bożych nie dają dowodów tego, że sami dla siebie stali się prawodawcą i wyrocznią? Czy może to służyć czemuś dobremu?
Cóż właściwie takiego robi Kościół katolicki i na co szczególnie mocno kładzie nacisk by jasno i wyraźnie było widać troskę o jego wiernych oraz troskę o ich właściwe stosunki z Bogiem?
Oczywiście, to nie wszystkie pytania, bo nie sposób znaleźć przykładów potwierdzających stawianie sobie przez Kościół celów wychowywania wiernych w oparciu o Pismo Święte, czy właściwego kształtowania osobowości chrześcijańskiej według wzoru wskazanego dokładnie przez Jezusa. Natomiast niezliczona jest ilość faktów potwierdzających działania po próżnicy, nic nieznaczących „ciosów w próżnię”. Kościół katolicki zadowala się od wieków np. przykładaniem wagi do, odmawiania różańca, chodzenia na mszę czy do spowiedzi itp., wiedząc dokładnie, iż takich wymogów Biblia nie stawia. Duchowni nominalnego chrześcijaństwa, duchowni Kościoła, ci współcześni „faryzeusze i uczeni w Piśmie” nie rozumieją języka biblijnego, bo gdyby rozumieli, to o nich by mówił ten fragment zapisany w Efezjan 4:17-24: „To zatem mówię i świadczę w Panu, żebyście już nie postępowali tak, jak i narody postępują w nieużyteczności swych umysłów, będąc pod względem umysłowym pogrążone w ciemności, obce dla życie po Bożemu, z powodu tkwiącej w nich niewiedzy, z powodu niewrażliwości ich serc. Zatraciwszy wszelkie poczucie moralności, oddały się rozpasaniu, by z chciwością dopuszczać się wszelkiej nieczystości. Ale wy nie tak nauczyliście się Chrystusa – jeśli tylko słyszeliście go i za jego sprawą byliście uczeni, jako że prawda jest w Jezusie – macie bowiem odrzucić starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu sposobowi postępowania i która ulega skażeniu według swych zwodniczych pragnień, a macie się odnowić w sile pobudzającej wasz umysł i przyoblec się w nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w rzeczywistej prawości i lojalności”. Oni postępują tak jak rozumieją, a błądzą ciągnąc na zagładę wielu, bo idą szeroką drogą.
Przykłady:
W telewizji, w programie publicystycznym pokazano film - dokument z akcji policji ujmującej złodziei małych samochodów ciężarowych. W jednym z samochodów pułapce, zainstalowano kamerę rejestrującą każdą wypowiedź i każdy ruch złodzieja. Widać było wyraźnie, że w chwili uruchomienia samochodu i ruszenia złodziej zaklął siarczyście i przeżegnał się w sposób, jak to czynią katolicy. Cóż za wspaniały obraz efektu nauczania współczesnych faryzeuszy. Czy to dostrzegasz?
W prywatnej klinice ginekologicznej kobieta czeka na zabieg aborcji, boi się, intensywnie więc modli się do swego boga, bo nie jest to Bóg prawdziwy. Kto ją przekonał i skąd wyniosła przekonanie, że w takiej sytuacji Bóg ją wysłucha? Przecież to jej decyzja: „zabić człowieka”!
Ta garstka ludzi, jak zakwas w cieście, zakwasza całą społeczność. Owocem tego jest dzisiejszy upadek moralności i słabnące zainteresowanie sprawami religijnymi. Wspomniany wcześniej jezuita tak się wypowiedział o stanie Kościoła katolickiego w Kolumbii: „Oczywiście, z taką religią nie zdołamy się uporać z codziennymi problemami. Chrześcijaństwo zdaje się podupadać (...) głównie dlatego, że dzisiaj [katolicy] już chyba pod żadnym względem nie są chrześcijanami”. Musi być już bardzo źle, gdy sami duszpasterze głoszą takie opinie.
Ktoś mógłby powiedzieć, że Kościół nie miał wzorów do naśladowania, lecz sam pokonywał różne przeszkody w walce o wiarę. Ten jednak, kto tak by powiedział, nie popisałby się znajomością Biblii, bo tam właśnie czytamy o radach czy wręcz nakazach apostoła Pawła, jak postępować z grzesznikami, winnymi poważnego wykroczenia, a nieokazującymi skruchy. Czytamy: „Napisałem wam w liście, żebyście przestali się zadawać z rozpustnikami, nie mając na myśli ogólnie rozpustników tego świata albo chciwców i zdzierców lub bałwochwalców. W przeciwnym razie musielibyście po prostu opuścić świat. Ale teraz piszę wam, żebyście przestali się zadawać z każdym, kto jest zwany bratem, a jest rozpustnikiem albo chciwcem, albo bałwochwalcą, albo człowiekiem rzucającym obelgi, albo pijakiem, albo zdziercą – żebyście z takim nawet nie jadali” (1 Koryntian 5:9-11). Czy takie postępowanie jest pozbawione miłości i było niesprawiedliwe? A gdy karcimy dzieci za jakieś przewinienie, czy to jest to działanie na ich niekorzyść, czy raczej ma to być działaniem dla ich dobra? Co ciekawe, w społeczeństwach nominalnego chrześcijaństwa widać przyjęcie pewnego schematu, myślenia, że „karci i wychowuje się tylko dzieci, dorosłych już nie”. Przykład widać w Kościele katolickim, gdy kapłani nagminnie i bezkarnie dopuszczają się wykroczeń przeciw prawu Bożemu będąc pewni swej bezkarności, kłamią!

W przeprowadzonej ankiecie na temat: Kto dzisiaj najwięcej kłamie? Ankieterzy na pierwszym miejscu wymienili polityków, a na drugim księży. Niemal równolegle podana była informacja, iż nakład książek autorstwa papieża to 450 000 do 550 000 egzemplarzy. Przy czym podkreślono, że sukces wydawnictwa notuje się już wówczas, gdy nakład nowej publikacji sięga liczby 5 000 sztuk (wypowiedź prezesa PIW W-wa).
Jednak wierni, obserwując takie zachowania, gdy księża dopuszczają się grzechów i nie zrywają z grzesznymi zachowaniami związanymi na przykład z nieprzestrzeganiem celibatu, zboczeniami seksualnymi jak pedofilia czy homoseksualizm, czy też dokonują oszustw podatkowych i innych na wielką skalę, szukają na własną rękę wyjaśnienia tej niezdrowej sytuacji. Nie szukają winy w niegodziwości serc kapłanów – oszustów. Zaczynają takie zachowania przypisywać przeznaczeniu lub innym teoriom sprzecznym z treścią Słowa Bożego – Biblią. A tu w tym samym Słowie Bożym mamy dowody na to, iż zdrowe karcenie każdego człowieka jest konieczne i przynieść może w każdej sytuacji dobre efekty dla karconego grzesznika. Napisano: „Bo kogo Jehowa miłuje, tego karci; doprawdy, smaga każdego, kogo przyjmuje za syna”; „Co prawda obecnie żadne karcenie nie wydaje się radosne, lecz zasmucające, potem jednak tym, którzy zostali przez nie wyćwiczeni, rodzi pokojowy owoc, mianowicie prawość” (Hebrajczyków 12:6,11 NŚ). Jakże wiele o pozytywnych skutkach karcenia przez Boga mówią te słowa. Niestety, dla wielu katolików dostęp do tych słów jest zamknięty, ponieważ nie znają Biblii, a ich duszpasterze Jej wypowiedzi lekceważą.
Motywacją do poddawania się karceniu jest chęć budowania głębokiej i trwałej więzi z Jehową. Wynika z tego też jasno, że korygowani mogą być wszyscy, tak dorośli, jak dzieci. Dorośli szczególnie muszą zważać na swoje postępowanie, bo tym dają przykład młodym, a fakt, że są dorośli, nie zwalnia ich od przestrzegania prawa, lecz pobudza do czynienia wysiłków w tym kierunku. Wszyscy muszą właściwie reagować na karcenia bo to jedyna droga do życia w czystości. Zobaczmy, jak tę kwestię widział apostoł Paweł: „A czyż nie wiecie, że nieprawi nie odziedziczą królestwa Bożego? Nie dajcie się wprowadzić w błąd. Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani mężczyźni utrzymywani do celów sprzecznych z naturą, ani mężczyźni kładący się z mężczyznami, ani złodzieje, ani chciwcy, ani pijacy, ani rzucający obelgi, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego”. Dla apostoła było to sprawą jasną, że jedynie ludzie trzymający się prawego postępowania mogą znaleźć się w raju. Jednakże wyraźnie zwrócił uwagę, że w tej kwestii wielu da się zwieść, będą wprowadzeni w błąd, ale wielu też porzuci grzeszny proceder. Czytamy dalej: „A przecież takimi byli niektórzy z was. Ale zostaliście umyci, ale zostaliście uświęceni, ale zostaliście uznani za prawych w imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, oraz duchem naszego Boga” (1 Koryntian 6:9-11 NŚ). Zatwardziali grzesznicy muszą odczuć fakt, iż współwyznawcy nie popierają ich sposobu życia, nie popierają ich niegodziwych uczynków i im samym to wyraźnie oznajmiają, nawet nie wolno ich pozdrawiać. Apostoł Jan tak pisze: „Jeżeli ktoś przychodzi do was i nie przynosi tej nauki, wcale go nie przyjmujcie do domu ani nie zwracajcie się do niego z pozdrowieniem. Bo kto się do niego zwraca z pozdrowieniem, ten jest współuczestnikiem jego niegodziwych uczynków” (2 Jana 10,11 NŚ).
Nie słyszy się wcale żeby kogoś wyrzucono z Kościoła za nieprzestrzeganie chociażby dziesięciu przykazań, chociaż łamie się je nagminnie. Można śmiało powiedzieć, że ta religia, wraz z innymi należącymi do nominalnego chrześcijaństwa wszystkie przykazania Boże lekceważy i poniewiera. Do jakiego więc celu poprowadzi ślepy ślepego? Obaj wpadną do rowu!
To prawda, że dzisiejszy świat cały jest upadły moralnie i widoczne jest to wśród wyznawców wszystkich religii. Widać to na co dzień, że wielu jest takich, którzy biorą w kościele ślub i chrzczą dzieci oraz życzą sobie, żeby duchowny prowadził ich pogrzeb, a jednak stale kłamią, kradną, cudzołożą i oszukują, wszyscy o tym wiedzą, lecz nikt ich nie pociąga za to do odpowiedzialności. Dzisiaj wielokrotni recydywiści przyznają się do jakiejś religii – są na przykład katolikami, protestantami czy żydami.
O czym świadczy taki stan?
Przede wszystkim o tym, że religia nie zdołała ukształtować w nich nowej osobowości. Kogo za to winić?
Z pewnością za wszystkie występki winę ponosi sam winowajca – przestępca, ale równie mocno, żeby nie powiedzieć głównie, winić należy jego religię. Fałszywa religia nie potrafi wpłynąć na sposób myślenia i postępowanie człowieka, nie potrafi budować na Słowie Bożym, a tym samym nie utwierdzi właściwych motywacji do dobrego postępowania, by ten odrzucał wszelkie złe uczynki, uczynki które nie podobają się Bogu. Samo pojęcie dobrego postępowania religia, w której nie ma prawdy, wypacza. Dlaczego?

Wiele napotkanych osób na pytanie: Czy jest dobrym człowiekiem, odpowie twierdząco, że jest. Co jednak odpowiada, gdy drążąc temat zapytamy: A według czyich kryteriów jest pan czy pani dobrym człowiekiem? Ludzkich czy od Boga? Takie postawienie tego zagadnienia jest przez wielu niezrozumiałe.
Religia bowiem, ta w której jesteś, o ile nie jest to religia prawdziwa, nie umie zmusić człowieka do szukania sposobu myślenia według Boga, raczej fałszywe nauki wskazują konieczność trzymania się ludzkiej mądrości. Gdzie należy szukać źródła takiego stanu?
Na to odpowiedź jest prosta: Religia fałszywa ceni bardziej ilość od jakości. Oczywiście, jak można się spodziewać, umie takie swoje stanowisko dobrze uzasadnić i przekonać do niego swoich wiernych. Ale przede wszystkim cierpią z tego powodu ludzie oszukiwani, bo nie znają prawdy, a dostęp do niej jest utrudniony.
Dzisiaj jest tak, jak o „dniach ostatnich”, „krytycznych czasach” pisał i prorokował apostoł Paweł: „A to wiedz, iż w dniach ostatnich nastaną krytyczne czasy trudne do zniesienia. Albowiem ludzie będą rozmiłowani w samych sobie, rozmiłowani w pieniądzach, zarozumiali, wyniośli, bluźniercy, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, nielojalni, wyzuci z naturalnego uczucia, nieskłonni do jakiejkolwiek ugody, oszczercy, nie panujący nad sobą, zajadli, nie miłujący dobroci, zdrajcy, nieprzejednani, nadęci pychą, miłujący bardziej rozkosze niż miłujący Boga, zachowujący formę zbożnego oddania, ale sprzeniewierzający się jego mocy; i od tych się odwróć” (2 Tymoteusza 3:1-5 NŚ). Wielu bezstronnie patrzących na dzisiejszy świat rozpoznaje, że żyje w „ostatnich dniach”, w „krytycznych czasach trudnych do zniesienia”. Dostrzegają też religię fałszywą, jej pozycję w dzisiejszym świecie i rolę w kształtowaniu współcześnie żyjącego człowieka. Pewien prawnik interesujący się zachowaniami społecznymi na świecie doszedł do wniosku, że „można poznać przyczyny tych czy innych zawieruch w państwach na ziemi poznając religię tych narodów”. Edmund i Jules do Goncourt, dziewiętnastowieczni pisarze francuscy, tak napisali: „Jeśli Bóg istnieje, to z pewnością ateizm mniej go obraża niż religia”. To bardzo trafne określenia, ponieważ religie fałszywe zawsze obrażają prawdziwego Boga, Stwórcę człowieka. Bo czy człowiek może pouczać Boga?! Swoje stanowisko Bóg bardzo wyraźnie przedstawił ludziom w roku 2370 p.n.e., niszcząc w potopie wszystkich tych, którzy Go znieważali, dał też jednocześnie dowód na to, że nie pozwoli, by Go znieważano bez końca.
To jest podstawowa prawda, że Bóg nie pozwoli z siebie drwić, a człowiek, każdy człowiek, poniesie konsekwencje uczynków czynionych w swoim życiu. Ta prawda się nie zmieniła, wszyscy to widzą. Wiedzą też, że religie będące wokół nich nie mogą być prawdziwe, bo ich duchowni, kapłani i duszpasterze czynią źle, lekceważąc prawo Boże. Odbija się to na każdym człowieku, na tobie też.
Jakie jednak zmiany wprowadziłeś do swego życia? Czy intensywniej szukasz prawdy? Czy dostrzegasz, że zbliżenie się do prawdziwego Boga jest dla ciebie ochroną i angażujesz się w takie działania?
Nie, tego jeszcze nie dostrzegasz, bo nikt cię tego nie nauczył i nie wskazał właściwej drogi. Warto zacząć od rozmyślania i czytania Biblii. Może pomoże ci ten werset:
„Toteż podporządkujcie się Bogu, natomiast przeciwstawcie się Diabłu,
a ucieknie od was. Zbliżcie się do Boga, a on zbliży się do was. Obmyjcie
ręce, grzesznicy, oczyśćcie serca niezdecydowani” (Jakuba 4:7,8 NŚ).

Archangel · Wysłany: 2006-06-16, 21:55

Czulu · Wysłany: 2006-06-17, 22:48

Miłujący prawdę · Gość

Wróćmy do dowodów na istnienie Boga, bo te wasze zmagania zamieniaja sie w przeciaganie liny - bez celu.
Przykład rozmowy naukowca ze Swiadkiem Jehowy.
Spotyka świadek naukowca - mężczyznę, który mu powiedział, że jest naukowcem, ale nie wierzy w Boga.
Powiedział tez, ze studiuje zachowanie się lodu.
Wtedy Swiadek Jehowy mu odpowiedział, że jesli wie, jak się zachowuje lód, to ma najlepszy dowód na to, że musi istniec Bóg.
Ten człowiek bardzo sie zdziwił.
Swiadek więc wyjasnia:
"Niech się pan zastanowi: każda znana substancja po pogrzaniu sie rozszerza, a gdy sie ja oziębia, to się kurczy - Czyż nie tak?"
Zdziwil się naukowiec ale przyznał: "Faktycznie tak jest, ale kiedy się podgrzeje lód, to się rozszerza i potem pęka"
"A co się dzieje z wodą, gdy się ją podgrzewa?"
"Woda też się rozszerza" - odpowiada.
"A co się z nia dzieje gdy się ją oziębia?" - pyta Swiadek Jehowy.
"Kurczy się - ale tylko do temperatury około 4 stopni. A potem zaczyna się rozszerzać"
"Czy to nie ciekawe?" - powiedział Swiadek. "Pod tym względem woda rózni się od każdej innej substancji. Gdy się ja oziębia ponizej tej temperatury, wtedy się rozszerza i dzeki temu lód jest lżejszy i pływa po wierzchu stawu. Woda pod spodem nie zamarza i mogą pływac w niej ryby.
A co by się działo, gdyby woda zachowywała sie tak, jak każda inna sybstancja?"
"Załóżmy dalej" - kontynuuje Swiadek Jehowy - "że woda w czasie oziębiania coraz bardziej by się kurczyła. Co by sie stało?"
"Byłaby coraz cięższa. Lód byłby cięższy od wody i opadłby na dno."
"Tak i po niedługim czasie ten i inne zbiorniki wodne, także morze stałyby się jedną wielką bryłą lodu i wszystkie ryby jak i inne zwierzęta w niej sie znajdujące by wyginęły.
A kto w takim razie wymyślił, że woda musi sie zachowywac inaczej niż inne substabcje? - Ryby? - pyta na koniec Swiadek Jehowy"

Wtedy ten człowiek odpowiedział: "Nigdy tak nie myślałem"
Może to dla niego była rzecz nowa, ale ów brat zapytał: "Czy tak jest, czy tak nie jest?"

Odpowiedział: "No nie, tak jest naprawdę!"
"W takim razie ktoś musi być, kto to obmyślił. Musiał to być ktoś inteligentny, kto potrafiłby do tego doprowadzić"

Wówczas ten naukowiec powiedział:
"Jak ktoś chce, to niech sobie wierzy. Chodzilem do kościoła, ale nic mi to nie daje".
Swiadej Jehowy powiedział: Tak religia mnie tez by nie odpowiadała!
To fałszywa religia, uczy kłamstw!".
Takich dowodów na istnienie Boga jest bez liku. I co najśmieszniejsze w tym wszystkim, że kazdy człowiek niejako każdego dnia sie o nie potyka, i stale z nich korzysta, a mówi "Boga nie ma".

Vithal · Wysłany: 2006-06-18, 21:26

Kurczę, nie śledziłem tego topicu a to widzę poszło o oazy. Czulu czy ty byłeś w oazie? A jeśli nie to dlaczego tak na nie najeżdżasz? Ja byłem związany z Ruchem Światło-Życie jakieś 4 lata i chyba ciutkę przeginasz co do tego co one robią Smile

Miłujący Prawdę: znowu odwracasz kota ogonem. Żaden z tego dowód na istnienie Boga bo ja mogę zastosować równie mocne wyjaśnienie na to tj. zasade antropologiczną i znowu mamy pat. Próby świadków Jehowy tudzież innych religii/sekt na przypisywanie tego, czego nauka nie zdołała jeszcze wyjaśnić, działalności ich boga/bogów/guru są po prostu żałosne. A najbardziej zdziwiło mnie, że już nawrt Kościół się taką retoryką posługuje, bo kiedyś nam ksiądz na religii przyniósł tekst o starcie rakiety w kosmos i podobnej dyskusji, chociaż dzisiaj mam wrażenie, że ten tekst należał do świadków Jehowy Laughing

Miłujący prawdę · Gość

Wyjaśnijmy sobie:
Czy Świadkowie Jehowy są sektą?
Dla niektórych sekta to grupa, która oderwała się od już istniejącej religii.
Inni odnoszą to wyrażenie do grupy podążającej za jakimś człowieczym przywódcą lub nauczycielem.
Wyrazu tego używa się zwykle w sensie ujemnym.
Świadkowie Jehowy nie są odłamem żadnego kościoła. Wywodzą się z różnych warstw społecznych i byli przedtem wyznawcami najróżniejszych religii.
Za swego przywódcę nie uważają żadnego człowieka, ale Jezusa Chrystusa.
Świadkowie Jehowy uważają Słowo Boże, Biblię, za miernik prawdziwości wiary i ściśle się jej trzymają.
Ich sposób wielbienia Boga jest drogą życiową.
Nie odprawiają żadnych obrzędów.
Nie izolują się od reszty społeczeństwa, lecz żyją i pracują pośród innych ludzi.
To jedno.

Powiem tobie z całym przekonaniem, ze to ty masz problem z dowodami na istnienie Boga. Ten etap swego zycia mam za sobą.
Może Jehowa ciebie pociągnie to i ty w pewnym momencie będziesz miał go za sobą.
Powiedz: masz zegarek?
Sam się zrobił?
A ty o wiele bardziej skomplkowany niż twój budzik, tez sam się zrobiłeś, przez jakiś wręcz nieprawdopodobnie korzystny zbieg okoliczności. To dopiero są głupotki.
U mnie żadnego pata nie ma.
Co do księży, to wole się nie wypowiadać.
A z oazy musiałem swoją córkę zabierać przed czasem bo dochodziło do org seksualnych, zabawy w lekarzy, do rozbieranek na siłę itd.
A wiesz ile młodych dziewcząt zachodzi w ciążę na pielgrzymkach.
A ilu księży zrzuca sutanne po pielgrzmkach.
Znam ten temat.
Mam te rzeczy za sobą.
Ot i taka jest prawda.
Teraz wiesz dlaczego bardziej intensywnie zacząłem szukać odpowiedzi na konkretne pytania dotyczace życia Boga i religii.

Archangel · Wysłany: 2006-06-20, 20:16

Vithal · Wysłany: 2006-06-20, 21:30

Czulu · Wysłany: 2006-06-21, 10:15

Miłujący prawdę · Gość