[Miłujący prawdę]

Sprawa u mnie jest odwrotna. Cóż to znaczy?
Otóż gdy przezyłem 44 lata swego życia, a było ono pełne różnego rodzaju działań, sukcesów na polu nauki, rodzinnych, towarzyskich itd.
Byłem przecietnym katolikiem - czyli raczej nie widziałem przydatności tak do końca samej religii. Ona tak jak niedbale odrobione lekcje niczego nie nauczała, niczego nie wyjasniała i na żadne pytanie związane z życiem nie odpowiadała w sposób pełny i zaspokajajacy ciekawość.
Odpowiedzi były takie byle jakie.
Mówiłem: Mnie Bóg nie przeszkadza!

Co jednak najciekawsze, że uzyskana odpowiedź na jedno pytanie przeczyła wcześniejszej odpowiedzi na inne.
I może dalej wszystko by się tak toczyło i tak bym trwał aż do śmierci, gdyby nie to, że zacząłem słyszeć inne odpowiedzi na moje pytania.
Odpowiadała Księga, która napisana została pod natchnieniem Bożym, a wiedzialem to już słyszac odpowiedzi.
Przewodnikami byli Swiadkowie Jehowy.
Największym szokiem - pozytywnym oczywiście - było stwierdzenie, iż znam prawdę, iż Księga ta mówi prawdę. Sam teraz na wiele pytań znam odpowiedź.
Pomogło mi w tym też moje świeckie wykształcenie - doktor nauk rolniczych, specjalizacja genetyka populacji, hodowla, rozród, biologia itd.
Ale przede wszystkim genetyka populacji.
Czytałem mnóstwo literatury różnej, przy przeprowadzkach ciągnąłem za sobą sporą bibliotekę.
Jednak wiele z nich, wybacz, uwazam dziś za śmiecie , nieprzydatne do czegokolwiek.
Jasne okazało się, że to ludzie i ich twórczość powinna opierac się na Słowie Boga - Biblii i powinni tworzyć ale w zgodzie z Nią.
Sami powinni dostosowywać swe życie do biblijnych wymagań stawianych przez Boga.
Byliby szczęśliwi, chociaz w tym złym i zepsutym systemie zyją - sami go tworzą.
Giną.
Trzeba po męsku spojrzeć jaka jest prawda i ze wymaga dużego wysiłku poznanie jej.

Sprawa u mnie jest odwrotna. Cóż to znaczy?
Otóż gdy przezyłem 44 lata swego życia, a było ono pełne różnego rodzaju działań, sukcesów na polu nauki, rodzinnych, towarzyskich itd.
Byłem przecietnym katolikiem - czyli raczej nie widziałem przydatności tak do końca samej religii. Ona tak jak niedbale odrobione lekcje niczego nie nauczała, niczego nie wyjasniała i na żadne pytanie związane z życiem nie odpowiadała w sposób pełny i zaspokajajacy ciekawość.
Odpowiedzi były takie byle jakie.
Mówiłem: Mnie Bóg nie przeszkadza!

Co jednak najciekawsze, że uzyskana odpowiedź na jedno pytanie przeczyła wcześniejszej odpowiedzi na inne.
I może dalej wszystko by się tak toczyło i tak bym trwał aż do śmierci, gdyby nie to, że zacząłem słyszeć inne odpowiedzi na moje pytania.
Odpowiadała Księga, która napisana została pod natchnieniem Bożym, a wiedzialem to już słyszac odpowiedzi.
Przewodnikami byli Swiadkowie Jehowy.
Największym szokiem - pozytywnym oczywiście - było stwierdzenie, iż znam prawdę, iż Księga ta mówi prawdę. Sam teraz na wiele pytań znam odpowiedź.
Pomogło mi w tym też moje świeckie wykształcenie - doktor nauk rolniczych, specjalizacja genetyka populacji, hodowla, rozród, biologia itd.
Ale przede wszystkim genetyka populacji.
Czytałem mnóstwo literatury różnej, przy przeprowadzkach ciągnąłem za sobą sporą bibliotekę.
Jednak wiele z nich, wybacz, uwazam dziś za śmiecie , nieprzydatne do czegokolwiek.
Jasne okazało się, że to ludzie i ich twórczość powinna opierac się na Słowie Boga - Biblii i powinni tworzyć ale w zgodzie z Nią.
Sami powinni dostosowywać swe życie do biblijnych wymagań stawianych przez Boga.
Byliby szczęśliwi, chociaz w tym złym i zepsutym systemie zyją - sami go tworzą.
Giną.
Trzeba po męsku spojrzeć jaka jest prawda i ze wymaga dużego wysiłku poznanie jej.

[Archangel]

[Miłujący prawdę]

[Archangel]

[Miłujący prawdę]

[Archangel]

[Miłujący prawdę]

[Miłujący prawdę]

Autyzm zagadkowe zaburzenie,
które występuje na całym świecie z częstotliwością 4-5 przypadków na 10 000 dzieci i odbija się na całym ich życiu. Co to właściwie jest?
Termin „autyzm”, pochodzący od greckiego słowa ‘autos’ – „sam”, odnosi się do stanu zaabsorbowania samym sobą.
Oczywiście nie w Biblii znajdziesz odpowiedź na to pytanie. Biblia nie jest Księgą medyczną.
Autyzm to zaburzenie funkcji mózgu, które utrudnia społeczne przystosowanie się i komunikowanie z innymi oraz uniemożliwia rozwój normalnego sposobu myślenia.
Upośledza mechanizmy przekazywania wrażeń zmysłowych, wskutek czego dotknięte nim osoby zbyt silnie reagują na pewne bodźce jak obrazy, dźwięki, zapachy i tym podobne, a na inne znowu zbyt słabo.
Autyzm leży u podstaw wielu niezwykłych zachowań.
Oznaki pojawiają się na ogół przed ukończeniem trzeciego roku życia i u poszczególnych dzieci mogą być bardzo różne.
Wyobraź sobie, że:
masz śliczne dziecko, okazujesz mu miłość, ale nie spotykasz się z żadną reakcją.
Tak często zachowują się dzieci autystyczne. On woli samotność od komunikowania się z innymi. Może nie lubić przytulania, unika kontaktu wzrokowego, ludzi traktuje jak przedmioty, mając nikłą świadomość ich odczuć.
W cięższych przypadkach zdają się nie dostrzegać różnicy między domownikami a obcymi. Odnosisz wrażenie, ze żyje we własnym świecie, nie zwracając uwagi na drugich ani na to, co się dzieje wokół.
Dzieci autystyczne są obojętne wobec ludzi, to jednak potrafią przykuć ich uwagę pewne przedmioty lub czynności, którymi czasem uporczywie i w osobliwy sposób zajmują się całymi godzinami.
Na przykład zamiast sobie wyobrazić, że autka są prawdziwymi samochodami, będą je skrupulatnie układać w równe rzędy lub bezustannie kręcić ich kółkami. Skłonność do stereotypowych działań przejawiają również w innych dziedzinach. Wiele z nich nie lubi zmian w codziennym rozkładzie zajęć, toteż uparcie dąży do tego, by zawsze robić wszystko w jeden i ten sam sposób.
Zaskakujące są nieraz reakcje autystycznych dzieci na pewne zdarzenia i sytuacje. Niezwykłe bywają również ich odpowiedzi, ponieważ większość nie potrafi opisać swych uczuć.
Prawie połowa wcale nie mówi, a te, które mówią, często używają języka w szczególny sposób. Zamiast odpowiedzieć twierdząco na jakieś pytanie, mogą je po prostu powtórzyć (zjawisko zwane echolalią).
Niektóre posługują się dziwacznymi sformułowaniami, zrozumiałymi tylko dla osób wtajemniczonych w ich „kod”. Pewne dziecko zamiast „okno” mówiło „naokoło wszędzie ciemność”.
Sporo tych dzieci ma tez trudności z gestykulacją, a niejedno – gdy chce zakomunikować jakąś potrzebę – krzyczy lub wpada w złość.
Wychowanie w miejsce psychoterapii.
Przez długi czas wielu specjalistów uważało, że autyzm jest pewną postacią zahamowania emocjonalnego u skądinąd normalnych dzieci. Główny ciężar winy za ich kłopoty składano na rodziców, a zwłaszcza na matki.
W latach sześćdziesiątych zaczęto jednak gromadzić dowody wyraźnie przemawiające za tym, ze autyzm jest spowodowany niewielkimi uszkodzeniami mózgu (chociaż ciągle nie wiadomo dokładnie, na czym one polegają).
Miało to stwierdzenie jednak zasadniczy wpływ na sposób leczenia, bo odstępowano od psychoterapii na rzecz wychowania.
Opracowano specjalne techniki edukacyjne, które okazały się skuteczne w korygowaniu niepożądanego zachowania i uczeniu niezbędnych umiejętności. Nawet niektórzy z nich mogą teraz pracować zawodowo i prowadzić życie do pewnego stopnia samodzielne.
Dzieci autystyczne nie są zbyt zainteresowane informacjami docierającymi z otoczenia. Dlatego uczenie ich podstawowych umiejętności niezbędnych w domu i w kontaktach społecznych jest żmudnym procesem, który wymaga ogromnego wysiłku. Może to codziennie nakładać na rodziców liczne obowiązki, takie jak pomoc przy ubieraniu, jedzeniu, załatwianiu potrzeb fizjologicznych, interweniowanie gdy dziecko nieodpowiednio się zachowa bądź zakłóci spokój innym , a także sprzątanie, kiedy coś zniszczy.
Dodatkowym obciążeniem jest stałe nadzorowanie dziecka.
Wiele autystycznych dzieci cierpi na zaburzenia snu, co oznacza konieczność czuwania nad nimi również w nocy. Jednak prawie wszyscy dotknięci autyzmem – nawet wówczas, gdy robią postępy – wymagają większego lub mniejszego nadzoru przez całe życie.
Wyjątkowe zachowanie.
Dziecko wygląda normalnie, czyli jak większość dzieci, ale ich zachowanie sprawia, ze przechodnie wpatrują się w nie, śmieją się i robią uwagi. Czasem może stanąć na środku ulicy i zacząć pisać palcem w powietrzu.
Głośne dźwięki i kaszel, mogą wprawić je w takie rozdrażnienie, że krzyczy: Nie! Nie! Nie!.
To może się zdarzyć w każdej chwili.
Mówiąc i tłumacząc ludziom „On ma autyzm!” nic nie daje, ten termin nie jest na tyle znany by rozumieć skąd takie zachowanie. To trudności, które łatwo mogą skazać głównego opiekuna (najczęściej matkę) na izolację. Zobacz Biblia zauważa:
„Ja zaś jestem robakiem, a nie człowiekiem,
dla ludzi obelgą i godnym wzgardy dla ludu.
Wszyscy, którzy mnie widzą, naigrawają się ze mnie;
szeroko otwierają usta, kiwają głową”(Psalm 22:7,.
Gdy wyprowadzają autystyczne dzieci na plac zabaw, to tylko wtedy gdy nikogo tam nie ma.
Inni w ogóle nie wychodzą z domu.
Jak sobie radzić?
W pewnej książce napisano:
„Rzeczą najważniejszą dla dziecka autystycznego (…) jest to, by jego rodzina była zespolona”.
Trzeba więc starać się chronić nie tylko chore dzieci ale i dorosłych opiekujących się nim. Kłopoty związane z wychowywaniem takiego dziecka wywołują ogromne napięcia psychiczne. Pojawiają się emocje, jak ból i strach, które mogą utrudniać wymianę myśli między małżonkami. Oni często obydwoje potrzebują szczególnie dużo uczucia i wsparcia, a tymczasem żadne nie ma drugiemu zbyt wiele do zaoferowania. Wiele małżeństw skutecznie rozwiązuje swe problemy trzymając się zasad podanych w Biblii dotyczących małżeństw, życia w rodzinie i miłości do bliźnich.
Jakie metody stosuję rodzice osiągający dobre wyniki:
Po pierwsze, trzeba zdobyć umiejętność „analizowania nawet najboleśniejszych emocji i dzielenia się nimi”;
Po drugie, warto się ponownie zastanowić nad rolą każdego domownika, jak również podziałem obowiązków oraz dokonać odpowiednich zmian – tak by zadania były sprawiedliwie rozdzielone;
Po trzecie, należy rezerwować czas na wspólne zajęcia wyłącznie we dwoje.

Pewien znawca problemu powiedział:
„Kiedy ustalacie hierarchię wartości, rozplanujcie czas, rozpatrujecie potrzeby domowników i określacie, co leży w granicach waszych możliwości, nigdy nie dopuśćcie, by zaspokajanie potrzeb dziecka i ponoszenia dla niego ofiar odbiło się niekorzystnie na życiu rodzinnym”.
Porównaj Biblia radzi:
„I o to wciąż się modlę, żeby wasza miłość coraz bardziej i bardziej obfitowała w dokładne poznanie i pełne rozeznanie — żebyście się upewniali co do rzeczy ważniejszych, tak byście aż po dzień Chrystusowy byli bez skazy i nie gorszyli drugich oraz byli napełnieni owocem prawości, który jest przez Jezusa Chrystusa, ku chwale i sławie Boga”(Filipian 1:9-11);
„Zawsze radujcie się w Panu. Raz jeszcze chcę powiedzieć: Radujcie się!
Niech wasz rozsądek stanie się znany wszystkim ludziom. Pan jest blisko.
O nic się nie zamartwiajcie, ale we wszystkim niech wasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł waszych serc i władz umysłowych poprzez Chrystusa Jezusa”(Filipian 4:4-7).

Osobom cierpiącym na autyzm można pomóc.
Jak?
Istotne jest wczesne rozpoznanie, które umożliwia odpowiednie leczenie. To podstawowy warunek skuteczności podejmowanych działań. Sporo trudu zaoszczędzi rodzinie właściwa wymiana myśli oraz dobre wykorzystanie posiadanych środków.
Zobacz co radzi Biblia:
„Głupota jest radością dla człowieka, któremu nie dostaje serca, lecz mąż odznaczający się rozeznaniem idzie prosto przed siebie.
Plany zostają zniweczone, gdzie nie ma poufnej rozmowy, lecz przy mnóstwie doradców osiąga się cel”(Przysłów 15:21,22).
Bardzo potrzebnego wsparcia udzielą rodzicom upośledzonego dziecka krewni i przyjaciele, gdy okażą im zrozumienie.
Kiedy otoczenie wie czym jest autyzm, i akceptuje dotknięta nim osobę, rzadziej dochodzi do niezamierzonego narażania jej bliskich na dodatkowe przykrości.
A zatem każdy z nas może ułatwić życie rodzinom borykającym się z problemem autyzmu.
Zobacz co radzi Biblia:
„Natomiast usilnie was zachęcamy, bracia: napominajcie nieporządnych, pocieszajcie swą mową dusze przygnębione, wspierajcie słabych, wobec wszystkich bądźcie wielkodusznie cierpliwi. Baczcie, żeby nikt nie oddawał nikomu krzywdą za krzywdę, ale zawsze zabiegajcie o to, co dobre — jeden dla drugiego, a także dla wszystkich innych”(1 Tesaloniczan 5:14,15).

Jak mogą pomóc inni:
- Utrzymuj kontakt: Początkowo członkowie rodziny mogą być tak przygnębieni, ze nie potrafią dzielić się swymi odczuciami. Okazuj więc cierpliwość, rozwagę i wytrwałość, mając na względzie udzielenie im pomocy. Kiedy będą gotowi porozmawiać, wysłuchaj ich, nie wywierając nacisku;
- Nie śpiesz się z udzielaniem rad: Dzieci dotknięte autyzmem nieraz sprawiają wrażenie rozpieszczonych, a więc potrzebujących bardziej stanowczego karcenia, toteż ich rodzice często otrzymują rady od ludzi mających jak najlepsze intencje, ale źle poinformowanych. Takie „proste rozwiązania” mogą być druzgocące dla wyczerpanych rodziców, którzy dochodzą do wniosku, ze nikt ich nie rozumie;
- Proponuj wspólne spędzenie czasu: Członkowie rodzin dzieci cierpiących na autyzm czuja się często wyizolowani z życia towarzyskiego i odsunięci od rozrywek. Zaproś ich więc do udziału we wspólnych zajęciach w gronie twojej rodziny. Spróbuj uwzględnić specyficzne potrzeby, które mogą się w związku z tym wyłonić. Gdyby nawet nie mogli skorzystać z propozycji, będą ci wdzięczni, ze o nich pamiętałeś;
- Oferuj pomoc w opiece nad dzieckiem: Jedną z najniezbędniejszych potrzeb rodziny dziecka autystycznego jest możliwość chwilowego uwolnienia się od konieczności sprawowania nad nim ciągłego nadzoru. Na początek mógłbyś wyrazić gotowość popilnowania go choćby przez kilka minut. Niewykluczone, że z czasem będziesz mógł zastąpić opiekunów na cały wieczór czy nawet weekend, umożliwiając im dłuższy odpoczynek. Takie chwile relaksu są wielką pomocą w odnawianiu zasobów energii.
Ale o wiele bardziej niż konkretne usługi rodzicom dzieci autystycznych potrzebna jest świadomość, że ktoś ich kocha i ceni.

Krótko mówiąc: najbardziej im pomożesz, gdy obdarzysz ich wierną przyjaźnią.

Autyzm zagadkowe zaburzenie,
które występuje na całym świecie z częstotliwością 4-5 przypadków na 10 000 dzieci i odbija się na całym ich życiu. Co to właściwie jest?
Termin „autyzm”, pochodzący od greckiego słowa ‘autos’ – „sam”, odnosi się do stanu zaabsorbowania samym sobą.
Oczywiście nie w Biblii znajdziesz odpowiedź na to pytanie. Biblia nie jest Księgą medyczną.
Autyzm to zaburzenie funkcji mózgu, które utrudnia społeczne przystosowanie się i komunikowanie z innymi oraz uniemożliwia rozwój normalnego sposobu myślenia.
Upośledza mechanizmy przekazywania wrażeń zmysłowych, wskutek czego dotknięte nim osoby zbyt silnie reagują na pewne bodźce jak obrazy, dźwięki, zapachy i tym podobne, a na inne znowu zbyt słabo.
Autyzm leży u podstaw wielu niezwykłych zachowań.
Oznaki pojawiają się na ogół przed ukończeniem trzeciego roku życia i u poszczególnych dzieci mogą być bardzo różne.
Wyobraź sobie, że:
masz śliczne dziecko, okazujesz mu miłość, ale nie spotykasz się z żadną reakcją.
Tak często zachowują się dzieci autystyczne. On woli samotność od komunikowania się z innymi. Może nie lubić przytulania, unika kontaktu wzrokowego, ludzi traktuje jak przedmioty, mając nikłą świadomość ich odczuć.
W cięższych przypadkach zdają się nie dostrzegać różnicy między domownikami a obcymi. Odnosisz wrażenie, ze żyje we własnym świecie, nie zwracając uwagi na drugich ani na to, co się dzieje wokół.
Dzieci autystyczne są obojętne wobec ludzi, to jednak potrafią przykuć ich uwagę pewne przedmioty lub czynności, którymi czasem uporczywie i w osobliwy sposób zajmują się całymi godzinami.
Na przykład zamiast sobie wyobrazić, że autka są prawdziwymi samochodami, będą je skrupulatnie układać w równe rzędy lub bezustannie kręcić ich kółkami. Skłonność do stereotypowych działań przejawiają również w innych dziedzinach. Wiele z nich nie lubi zmian w codziennym rozkładzie zajęć, toteż uparcie dąży do tego, by zawsze robić wszystko w jeden i ten sam sposób.
Zaskakujące są nieraz reakcje autystycznych dzieci na pewne zdarzenia i sytuacje. Niezwykłe bywają również ich odpowiedzi, ponieważ większość nie potrafi opisać swych uczuć.
Prawie połowa wcale nie mówi, a te, które mówią, często używają języka w szczególny sposób. Zamiast odpowiedzieć twierdząco na jakieś pytanie, mogą je po prostu powtórzyć (zjawisko zwane echolalią).
Niektóre posługują się dziwacznymi sformułowaniami, zrozumiałymi tylko dla osób wtajemniczonych w ich „kod”. Pewne dziecko zamiast „okno” mówiło „naokoło wszędzie ciemność”.
Sporo tych dzieci ma tez trudności z gestykulacją, a niejedno – gdy chce zakomunikować jakąś potrzebę – krzyczy lub wpada w złość.
Wychowanie w miejsce psychoterapii.
Przez długi czas wielu specjalistów uważało, że autyzm jest pewną postacią zahamowania emocjonalnego u skądinąd normalnych dzieci. Główny ciężar winy za ich kłopoty składano na rodziców, a zwłaszcza na matki.
W latach sześćdziesiątych zaczęto jednak gromadzić dowody wyraźnie przemawiające za tym, ze autyzm jest spowodowany niewielkimi uszkodzeniami mózgu (chociaż ciągle nie wiadomo dokładnie, na czym one polegają).
Miało to stwierdzenie jednak zasadniczy wpływ na sposób leczenia, bo odstępowano od psychoterapii na rzecz wychowania.
Opracowano specjalne techniki edukacyjne, które okazały się skuteczne w korygowaniu niepożądanego zachowania i uczeniu niezbędnych umiejętności. Nawet niektórzy z nich mogą teraz pracować zawodowo i prowadzić życie do pewnego stopnia samodzielne.
Dzieci autystyczne nie są zbyt zainteresowane informacjami docierającymi z otoczenia. Dlatego uczenie ich podstawowych umiejętności niezbędnych w domu i w kontaktach społecznych jest żmudnym procesem, który wymaga ogromnego wysiłku. Może to codziennie nakładać na rodziców liczne obowiązki, takie jak pomoc przy ubieraniu, jedzeniu, załatwianiu potrzeb fizjologicznych, interweniowanie gdy dziecko nieodpowiednio się zachowa bądź zakłóci spokój innym , a także sprzątanie, kiedy coś zniszczy.
Dodatkowym obciążeniem jest stałe nadzorowanie dziecka.
Wiele autystycznych dzieci cierpi na zaburzenia snu, co oznacza konieczność czuwania nad nimi również w nocy. Jednak prawie wszyscy dotknięci autyzmem – nawet wówczas, gdy robią postępy – wymagają większego lub mniejszego nadzoru przez całe życie.
Wyjątkowe zachowanie.
Dziecko wygląda normalnie, czyli jak większość dzieci, ale ich zachowanie sprawia, ze przechodnie wpatrują się w nie, śmieją się i robią uwagi. Czasem może stanąć na środku ulicy i zacząć pisać palcem w powietrzu.
Głośne dźwięki i kaszel, mogą wprawić je w takie rozdrażnienie, że krzyczy: Nie! Nie! Nie!.
To może się zdarzyć w każdej chwili.
Mówiąc i tłumacząc ludziom „On ma autyzm!” nic nie daje, ten termin nie jest na tyle znany by rozumieć skąd takie zachowanie. To trudności, które łatwo mogą skazać głównego opiekuna (najczęściej matkę) na izolację. Zobacz Biblia zauważa:
„Ja zaś jestem robakiem, a nie człowiekiem,
dla ludzi obelgą i godnym wzgardy dla ludu.
Wszyscy, którzy mnie widzą, naigrawają się ze mnie;
szeroko otwierają usta, kiwają głową”(Psalm 22:7,.
Gdy wyprowadzają autystyczne dzieci na plac zabaw, to tylko wtedy gdy nikogo tam nie ma.
Inni w ogóle nie wychodzą z domu.
Jak sobie radzić?
W pewnej książce napisano:
„Rzeczą najważniejszą dla dziecka autystycznego (…) jest to, by jego rodzina była zespolona”.
Trzeba więc starać się chronić nie tylko chore dzieci ale i dorosłych opiekujących się nim. Kłopoty związane z wychowywaniem takiego dziecka wywołują ogromne napięcia psychiczne. Pojawiają się emocje, jak ból i strach, które mogą utrudniać wymianę myśli między małżonkami. Oni często obydwoje potrzebują szczególnie dużo uczucia i wsparcia, a tymczasem żadne nie ma drugiemu zbyt wiele do zaoferowania. Wiele małżeństw skutecznie rozwiązuje swe problemy trzymając się zasad podanych w Biblii dotyczących małżeństw, życia w rodzinie i miłości do bliźnich.
Jakie metody stosuję rodzice osiągający dobre wyniki:
Po pierwsze, trzeba zdobyć umiejętność „analizowania nawet najboleśniejszych emocji i dzielenia się nimi”;
Po drugie, warto się ponownie zastanowić nad rolą każdego domownika, jak również podziałem obowiązków oraz dokonać odpowiednich zmian – tak by zadania były sprawiedliwie rozdzielone;
Po trzecie, należy rezerwować czas na wspólne zajęcia wyłącznie we dwoje.

Pewien znawca problemu powiedział:
„Kiedy ustalacie hierarchię wartości, rozplanujcie czas, rozpatrujecie potrzeby domowników i określacie, co leży w granicach waszych możliwości, nigdy nie dopuśćcie, by zaspokajanie potrzeb dziecka i ponoszenia dla niego ofiar odbiło się niekorzystnie na życiu rodzinnym”.
Porównaj Biblia radzi:
„I o to wciąż się modlę, żeby wasza miłość coraz bardziej i bardziej obfitowała w dokładne poznanie i pełne rozeznanie — żebyście się upewniali co do rzeczy ważniejszych, tak byście aż po dzień Chrystusowy byli bez skazy i nie gorszyli drugich oraz byli napełnieni owocem prawości, który jest przez Jezusa Chrystusa, ku chwale i sławie Boga”(Filipian 1:9-11);
„Zawsze radujcie się w Panu. Raz jeszcze chcę powiedzieć: Radujcie się!
Niech wasz rozsądek stanie się znany wszystkim ludziom. Pan jest blisko.
O nic się nie zamartwiajcie, ale we wszystkim niech wasze gorące prośby zostaną przedstawione Bogu w modlitwie i błaganiu wraz z dziękczynieniem; a pokój Boży, który przewyższa wszelką myśl, będzie strzegł waszych serc i władz umysłowych poprzez Chrystusa Jezusa”(Filipian 4:4-7).

Osobom cierpiącym na autyzm można pomóc.
Jak?
Istotne jest wczesne rozpoznanie, które umożliwia odpowiednie leczenie. To podstawowy warunek skuteczności podejmowanych działań. Sporo trudu zaoszczędzi rodzinie właściwa wymiana myśli oraz dobre wykorzystanie posiadanych środków.
Zobacz co radzi Biblia:
„Głupota jest radością dla człowieka, któremu nie dostaje serca, lecz mąż odznaczający się rozeznaniem idzie prosto przed siebie.
Plany zostają zniweczone, gdzie nie ma poufnej rozmowy, lecz przy mnóstwie doradców osiąga się cel”(Przysłów 15:21,22).
Bardzo potrzebnego wsparcia udzielą rodzicom upośledzonego dziecka krewni i przyjaciele, gdy okażą im zrozumienie.
Kiedy otoczenie wie czym jest autyzm, i akceptuje dotknięta nim osobę, rzadziej dochodzi do niezamierzonego narażania jej bliskich na dodatkowe przykrości.
A zatem każdy z nas może ułatwić życie rodzinom borykającym się z problemem autyzmu.
Zobacz co radzi Biblia:
„Natomiast usilnie was zachęcamy, bracia: napominajcie nieporządnych, pocieszajcie swą mową dusze przygnębione, wspierajcie słabych, wobec wszystkich bądźcie wielkodusznie cierpliwi. Baczcie, żeby nikt nie oddawał nikomu krzywdą za krzywdę, ale zawsze zabiegajcie o to, co dobre — jeden dla drugiego, a także dla wszystkich innych”(1 Tesaloniczan 5:14,15).

Jak mogą pomóc inni:
- Utrzymuj kontakt: Początkowo członkowie rodziny mogą być tak przygnębieni, ze nie potrafią dzielić się swymi odczuciami. Okazuj więc cierpliwość, rozwagę i wytrwałość, mając na względzie udzielenie im pomocy. Kiedy będą gotowi porozmawiać, wysłuchaj ich, nie wywierając nacisku;
- Nie śpiesz się z udzielaniem rad: Dzieci dotknięte autyzmem nieraz sprawiają wrażenie rozpieszczonych, a więc potrzebujących bardziej stanowczego karcenia, toteż ich rodzice często otrzymują rady od ludzi mających jak najlepsze intencje, ale źle poinformowanych. Takie „proste rozwiązania” mogą być druzgocące dla wyczerpanych rodziców, którzy dochodzą do wniosku, ze nikt ich nie rozumie;
- Proponuj wspólne spędzenie czasu: Członkowie rodzin dzieci cierpiących na autyzm czuja się często wyizolowani z życia towarzyskiego i odsunięci od rozrywek. Zaproś ich więc do udziału we wspólnych zajęciach w gronie twojej rodziny. Spróbuj uwzględnić specyficzne potrzeby, które mogą się w związku z tym wyłonić. Gdyby nawet nie mogli skorzystać z propozycji, będą ci wdzięczni, ze o nich pamiętałeś;
- Oferuj pomoc w opiece nad dzieckiem: Jedną z najniezbędniejszych potrzeb rodziny dziecka autystycznego jest możliwość chwilowego uwolnienia się od konieczności sprawowania nad nim ciągłego nadzoru. Na początek mógłbyś wyrazić gotowość popilnowania go choćby przez kilka minut. Niewykluczone, że z czasem będziesz mógł zastąpić opiekunów na cały wieczór czy nawet weekend, umożliwiając im dłuższy odpoczynek. Takie chwile relaksu są wielką pomocą w odnawianiu zasobów energii.
Ale o wiele bardziej niż konkretne usługi rodzicom dzieci autystycznych potrzebna jest świadomość, że ktoś ich kocha i ceni.

Krótko mówiąc: najbardziej im pomożesz, gdy obdarzysz ich wierną przyjaźnią.

[Czulu]

[Miłujący prawdę]

[Archangel]

Miłujący jeśli chodzi o informacje dotyczące autyzmu to generalnie się z nimi zgodzę... chociaż mam pewne 'ale'
1) W literaturze pisze się o kilku przypadkach 'wyleczenia z autyzmu', za przykład niech posłuży syn Kauffmanów - twórców opcji (jeden ze sposobów terapii dzieci z autyzmem)... ale generalnie każda metoda ma swoje sztandarowe 'przypadki"
2) Zaabsorbowanie dziecka sobą tak charakterystyczne dla autyzmu tłumaczy się zaburzeniami sensorycznymi, które mogą występować w spostaci nadwrażliwości lub niedowrażliwości zmysłów... tak więc dziecko, tktórego zmysły nie działają w sposób prawidłowy nie jest w stanie prawidłowo się rozwijać, bo te zaburzenia mu na to nie pozwalają... dziecko całą swoją aktywność skupia na dostarczaniu sobie bodźców, lub odgradzaniu się od tych, których 'przyjmuje' zbyt wiele... dlatego dla tych dzieci tak ważna jest integracja sensoryczna...
3) Charakterystyczne dla autyzmu są trudności z 'wyodrębnianie z tła'... autyści nie są w stanie dostrzec, 'charakterystycznych rzeczy", po prostu dla nich wszystko jest jednakowo 'ważne' nie wiedzą na czym mają skupić swoją uwagę
4) Nie lubią przytulania tylko niektóre dzieci, te z nadwrażliwością czucia
5) Charakterystyczne dla autyzmu są zachowania stereotypowe, które sprawiają, że w tym obcym i trudnym dla nich świecie, czują się bezpiecznie...
6) Charakterystyczne dla autyzmu jest to, iż myślą oni 'ikonicznie" a nie pojęciowo... dlatego język jest dla nich bardzo trudny do opanowani... jest dla nich 'obcy', bo oni widzą 'obrazy ' w swojej głowie i muszą je przelożyć na odpowiednie słowa... tak jak my przekladamy pewne terminy na obcy język...
7) nie prawie wcale nie mówią... tylko niektórzy autyści nie mówią (bo są i tacy, którzy gadają zdecydowanie za wiele)... a ci co nie mówią czesto porozumiewają się pisząc lub przy pomocy specjalnych piktogramów...
W PRZYPADKU DZIECI Z AUTYZMEM PODSTAWA JEST TERAPIA !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! JEST ONA PO PROSTU NIEZBEDNA PRZY TAKICH ZABURZENIACH... a wychowanie swoja droga... w każdym razie nie moze ono zastepowac terapii...
9) Teoria o zaburzeniach emocjonalnych matek, a dokładniej ich oziębłości to po prostu stek brdur i aż się dziwię, ze się jeszcze o tym pisze... żenada a nie 'teoria'
10) Generalnie na dobrą sprawę jeszcze nie wiadomo skąd się bierze autyzm... jest wiele teorii...
11) najbardziej znane metody terapii autyzmu to opcja i metody behawioralne... istnieje też wiele metod wspomagających jak np. dogoterapia, trening słuchowy, integracja sensoryczna itp.
12) nauczanie dzieci autystycznych nie jest żmudne i pracochłonne... jeśli poparte jest pracą terapeutyczną...
13) interesujace jest, iż autystycy nie czują położenia własnego ciała w przestrzeni... czesto jego położenie kontrolują wzrokowo.... dlatego traca orientację gdy zakrywa im się oczy , generalnie bardzo tego nie lubią... pozatym przy silnej niedowrażliwości potrzebują silnego ucisku, czasem bólu by w ogole poczuć swoje ciało dlatego np. gryzą się, udarzają głową w ścianę itp...
14) nie wszyscy rodzice wstydzą się swojego potomstwa tak wiec nie generalizowałabym
Można by było jeszcze pisać i pisac na ten temat... no ale tyle chyba wystarczy
Z tego co widzę informacje o autyźmie zaczerpnąłeś z pewnych źródeł... ciekawa jestem z czego? Bo nie wygląda mi to na informacje biblijne... a z tego co mi obiecywałeś to miały być JEDYNIE informacje zaczerpnięte z tej ksiązki... a Tu piszesz mi całe wypracowanie na temat autyzmu i jedynie w 3 miejscach wciskasz cytaty z" Biblii" które z tym zagadnieniem nie maja nic wspólnego... zero konkretów... bo konkrety pochodzą z literatury 'fachowej"... Tak więc widzisz Drogi Miłujący, że jednak są pewne zagadnienie które wymagają zapoznania się z odpowiednimi źródłami naukowymi... Co świetnie udowodniłeś

[Miłujący prawdę]

[Archangel]

[Vithal]

Skoro mówiccie na temat autyzmu to mam pare pytań, bo tu laik ze mnie
Autyzm jak wiadomo czasem prowadzi do pewnych szczególnych uzdolnień, np. błyskawicznego leczenia etc. Jak to z tym dokładnie jest? No i czy tak jak niektórzy mówią Einstein miał częściowy autyzm (istnieje takie coś w ogóle?) czy po prostu wyjątkową zdolność koncentracji. No i czy jak ktoś zdradza sporą część objawów autyzmu to musi mieć autyzm?

[Archangel]