[Maria]

Czy wiecie, że sam Platon zdecydowanie przeciwnie wypowiadał się na temat homoseksualizmu? Chyba czas najwyższy, żeby przestać powtarzać niesprawdzone frazesy i spekulacje na temat Platona i sięgnąć do samych źródeł. Namiary na te źródła podaje pewna książka, na którą się natknęłam: Heterofobia? Homoseksualizm a greckie korzenie Europy autorstwa dra Marka Czachorowskiego. Książka ta jest ważnym głosem w filozoficznej dyskusji na temat homoseksualizmu. Cieszę się, że na nią trafiłam, bo mam okazję sprawdzenia jak było w rzeczywistości u Platona.

Piszę również o tej książce, ponieważ chciałam zainicjować rzetelną filozoficzną dyskusję nt. homoseksualizmu. A mamy okazję oprzeć się na samych źródłach. Co wy na to?

[Krytyk]

To napisz nam, jak ten autor tej książki podważa niesprawdzone frazesy i spekulacje na temat homoseksualizmu Platona. Napisz coś w ogóle wiecej o tej książce, podziel się swoją refleksją..

[Maria]

Książka podejmuje dyskusję m.in. z pracą Kennetha J. Dovera, pt. Homoseksualizm grecki, który twierdził, że Grecy tolerowali i promowali homoseksualizm.
Autor książki pt. Heterofobia? obala krok po kroku nieprawdziwe tezy tego i jemu podobnych autorów. Trudno tu omawiać całą książkę, podam tylko kilku autorów, których dzieła analizuje dr Czachorowski (nie tylko filozoficznie, ale i lingwistycznie - pokazując niedokładność niektórych przekładów polskich), aby odeprzeć powszechnie panujące dziś błędne opinie. Ze starożytnych przeanalizował m.in. Platońskie dzieła, Plutarcha z Cheronei, Ksenofonta, Ajschinesa, Arystotelesa, Tukidydesa, Homera. Co ciekawe, Czachorowski nie zatrzymuje się na analizie starożytności, ale idzie dalej i pokazuje pewne dalsze implikacje kulturowe - np. jak na problem homoseksualizmu i w ogóle seksualności zapatrywali się nowożytni filozofowie.
Z pewnością jest to odważna praca, która podejmuje tak "niewygodny" dziś temat... Jak się okazuje, ten temat był zawsze niewygodny, a przynajmniej w ocenie wybitnych greckich filozofów, którym zawdzięczamy kształt dzisiejszej kultury zachodniej, a co najważniejsze - samą filozofię! Myślę, że to pocieszające.

[Czulu]

Nie widze sensu dyskusji. Dwie osoby o roznych systemach wartosci sie w zaden sposob nie dogadaja, dwie osoby o tych samych sytemach wartosci nie maja po co dyskutowac, dwie osoby z takimi samymi systemami wartosci ale roznymi opiniami w sprawie pewnych detali moga odwolac sie do intersubiektywnych kryteriow ustalania prawdy w swoim sytemie i tez nie maja o czym rozmawiac.

[Maria]

Gdyby tak było jak twierdzisz, żadna dyskusja nie miałaby sensu, bo wtedy o czym dyskutować?

[Czulu]

Dyskutowac mozna operujac faktami, w ramach tego samego systemu aksjomatow dostarczajacego kryterium prawdy. W przypadku dyskusji "filozoficznej" z pewnoscia nie zakladalibysmy takiej sytuacji, zatem dyskusja jest bez sensu.

[Badacz Pism]

SIEDEMDZIESIĘCIOLETNI uczony i nauczyciel został oskarżony o bezbożność i deprawowanie swymi naukami młodych umysłów.
Na rozprawie znakomicie się broni, jedna stronniczy sędziowie uznają go za winnego i skazują na śmierć.
Parę godzin przed egzekucją sędziwy nauczyciel przedstawia zgromadzonym wokół niego uczniom szereg argumentów mających przemawiać za tym, że dusza jest nieśmiertelna i śmierci nie należy się obawiać.
Kto jest tym skazańcem?
Skazańcem jest Sokrates, słynny grecki filozof z V wieku p.n.e.
Jego uczeń Platon opisał te wydarzenia w rozprawach Obrona Sokratesa i Fedon. Sokratesa i Platona zalicza się do grona pierwszych krzewicieli koncepcji nieśmiertelnej duszy.
Myśl o ludzkiej nieśmiertelności sięga korzeniami znacznie dawniejszych czasów. Jednakże Sokrates i Platon udoskonalili jej formę i stworzyli z niej koncepcję filozoficzną, dzięki czemu stała się atrakcyjniejsza dla ówczesnej oraz późniejszej inteligencji.

Dlaczego to przytaczam?
Platon nie znał prawa Bożego i zapewne nie miał w nienawiści zboczen seksualnych.
Nie wiedziałby dlaczego miałby je tak traktować.
Możliwe jest tez iż praktykował jakies odmiany odchylen od normalnosci w tej kwestiiw takim stopniu, jak popularyzował filozofie duszy nieśmiertelnej..
Homoseksualizm jest znany juz od bardzo dawna - oddawanie czci ludzkim narzadom płciowym albo moralność ludzi z Sodomy i Gomory.
Ma to swoje korzenie wspólne w religiach dalekich od przekazu Autora Biblii.

Archeolog sir John Marshall wspomina o kulcie
„Wielkiej Bogini Matki, którą czasem wyobrażały posążki brzemiennych kobiet, a najczęściej nagie postacie z wysokimi kołnierzami i kunsztownymi fryzurami. (…) Wymienić też należy Boga-mężczyznę, w którym nietrudno rozpoznać prototyp historycznego Śiwy - siedzącego ze stykającymi się podeszwami (jedna z pozycji jogi), ityfallicznego (co przywodzi na myśl kult lingi [fallusa]) i otoczonego przez zwierzęta (Śiwa jako 'Pan zwierząt'). Mnogość kamiennych fallusów i sromów (…) jest świadectwem kultu lingi i joni Śiwy i jego małżonki” (World Religions-From Anciem History to the Present).

Po dziś dzień czci się Śiwę jako boga płodności, boga fallusa-lingi. Wierzchowcem Śiwy jest byk Nandin.
Uczony, Swami Sankarananda według którego, darzone czcią kamienie - nazywane nieraz Siwalinga - pierwotnie symbolizowały „ogień z nieba lub słońce i jego ogień, to znaczy promienie" (The Rigvedic Culture of the Pre-Historic Indus).
Twierdzi on, że „kult płci (…) początkowo nie miał charakteru religijnego. Rozwinął się później i stanowi zwyrodnienie oryginału. To ludzie zniżyli do swego poziomu ideał, którego nie potrafili pojąć”. Jako argument przeciw zachodniej krytyce hinduizmu przytacza fakt, że chrześcijanie czczą krzyż, pogański symbol falliczny, a więc sami są „zwolennikami kultu płci”.
Ciekawe pogański krzyż, czczony przez chrześcijan - symbol falliczny.
I ci też?!
A to sie porobiło!!!
Homoseksualizm dobrze do tego pasuje.